Dag lieve voetstapvolgers,

Wat een rust hier hè? Hoewel ik wel stil ben, zit ik het niet.

Laat ik beginnen met jullie de aller aller aller beste wensen voor 2018 te wensen. Ik hoop dat jullie een jaar tegemoet gaan dat alle verwachtingen overtreft.
In de afgelopen maanden is het hier achter de schermen behoorlijk heftig geweest. Vandaar ook dat ik niet heb geschreven, en me even van de sociale media heb afgesloten om binnen mijn eigen vier muren alles weer op de rit te krijgen. Maar nu het nieuwe jaar aanbreekt zo ook mijn drang naar nieuwe doelen en “goede voornemens”

Om te beginnen is mijn goede voornemen om weer lekker fanatiek in de pen te klimmen en jullie mee te laten lezen over mijn sport/ren/afval-verhaal. Ik ga proberen er minimaal twee blogs per maand uit te gooien, maar ook wat fanatieker op mijn Facebook- en Instagrampagina te posten. Mocht je dus nog geen lid daarvan zijn, meld je aan, want dan mis je niets.

Mijn tweede goede voornemen is dit jaar de laatste kilo’s af te vallen. Ik ben afgelopen jaar vlak voor Disney behoorlijk dicht in de buurt gekomen, maar door al het gedoe thuis zijn er weer wat kilo’s bij. Dus ongeveer 10KG er af is het doel. En we beginnen al goed, want de eerste kilo is alweer verdwenen.

Mijn derde goede voornemen is 12/12. Dus twaalf loopjes in twaalf maanden (even Disney niet meegerekend). Spreekt voor zich toch?

Mijn vierde goede voornemen is mijn huis “ontspullen” en hopelijk toekomen aan de verbouwing van de bovenverdieping. Dit zit nog in de planning, maar is vorig jaar uitgesteld door mijn benen. Met betrekking tot het ontspullen: alles wat ik niet gebruik, wat ik niet mooi (meer) vind of wat mijn huis vol maakt gaat naar de kringloop of iemand anders die er wel blij van word. Waarom onnodig zo veel dingen hebben?! Het is rommelig en het maakt mijn hoofd vol. (En mijn huis trouwens ook.)

Omdat alles in één keer veranderen ook wel weer veel van ’t goede is, krijg ik hulp. Vorig jaar heb ik gemerkt dat als mijn hoofd overloopt en mijn lichaam niet van de bank af te krijgen is (wel gedaan hoor, maar niet van harte), ik heel veel moeite heb met mijn voedingsplanning. Zo tot een uur of 4 gaat het prima, en daarna gaat de cheatlade open. En dan gaat ie ook voor het grootste deel leeg. Dan gaat het weer een paar dagen goed en dan is het weer zo’n 4 uur en is het weer klaar. Mijn hoofd was zo vol dat het zelf doen gewoon niet haalbaar was. Dus daar was mijn goede vriendin en loopband-BFF Karin en haar nieuwe bedrijf als voedingscoach Pindakaat. Ze begeleidt sporters en (nog) niet-sporters naar een fittere, gezondere zelf. Ze begeleidt me sinds eind 2017 en gaat me helpen naar die laatste kilo’s er af.
Haar manier van werken is heel prettig en persoonlijk, waardoor je een plan krijgt dat helemaal speciaal voor jou is gemaakt, je niet elke dag aan dezelfde saaie kost zit te knagen en je ruimte geeft tot keuzes.

Voor mij werkt dit supergoed, omdat ik echt niet kan overleven met elke dag hetzelfde eten. Natuurlijk is een groot deel wel hetzelfde maar dat is dan mijn eigen keuze.

Omdat ze mij helpt, biedt ze jullie nu ook een leuke actie aan:

Like mijn pagina FitFatFine op Facebook;
Like haar pagina Pindakaat op Facebook ;
Gebruik de code: FitFatFine10:

En ontvang 10% korting op een pakket van drie maanden of meer!

Ga naar haar site www.pindakaat.nl voor meer informatie!!!

Tot zover de opstart van mijn 2018. Wat zijn jouw goede voornemens????

Dag lieve voetstapvolgers,

Alweer vliegt de tijd! Ongelofelijk hoe Disneyland steeds dichter in de buurt komt. (AAAAHHHHH spannend. Gisteren liep ik eerst de Dam tot Damloop. De run die me vorig jaar echt slapeloze nachten heeft opgeleverd. Misselijk van de stress omdat ik misschien de “cut-off” niet zou halen. Het werd zo erg dat ik uiteindelijk een startbewijs heb gekocht wat al eerder op de dag begon zodat ik zeker weten de finish zou gaan halen.

Dit jaar is was anders. Dit jaar wist ik dat ik het kon (aangezien ik dat vorig jaar ook kon) en wist ik zeker dat ik alle cut-offs zou halen (al is het alleen maar omdat ik nu om 11:00 uur al van start ging ) en was het meer een “laatste lange afstand-training met publiek”. De Dam tot Damloop was voor mij de laatste lange training die ik ging doen voor Disneyland. Netjes een week van te voren. De rest van mijn verslag volgt na Disney!

Het liefst wou ik dat Disney nu al was. Ik ben er klaar voor. Klaar in mijn hoofd en klaar met mijn lijf. Al een paar keer 15km plus gelopen zonder (al te veel) moeite. En natuurlijk de Dam tot Dam super uitgehobbeld. En dat allemaal zonder compleet in te storten of te moe te zijn om verder te gaan.

De kostuums hangen in de kast. Op de vijf kilometer hobbelt Karin met me mee en aangezien we door onze wederhelften zijn omgedoopt tot “ Knabbel en Babbel” gaan we dus ook zo het parcours op. In een bloedhete onesie. Zij als Knabbel en ik als Babbel. Op de tien kilometer ga ik als Cruella de Vill, met heuse “Dalmatiër bontjas” (oftewel een badjas van de Primark). De halve marathon was het laatste kostuum wat ik moest gaan verzinnen. En na honderden kostuums bekeken te hebben op internet, te bedenken wat ik wou zijn en uiteindelijk te belanden in de lokale feestwinkel is de keuze gevallen op Alice uit Wonderland. Dit kostuum zat direct als gegoten en aangezien ik er toch echt 21,1 km in moet gaan lopen is iets wat geen onnodige schuurplekken oplevert best prettig.

Dus ook mijn kostuums zijn klaar. De startbewijzen zijn binnen en de hotels zijn geboekt. Mijn fanclub zit ook al met een ingepakte koffer klaar om weg te gaan, dus ik zeg: Disney, kom maar op!”. Maar we moeten nog even wachten want het is nog geen 21 september. Dus aan de ene kant is het al zo, maar voor mijn gevoel is het nog maanden ver weg. Ook omdat ik deze keer geen tot weinig “trainingsstress” heb ervaren. Ik weet dat ik er klaar voor ben.

Het is wel weer een avontuur hoor! Want ik lees ook dat er dus een expo bij Disneyland is. En meestal zijn die sportexpo’s meer een soort “verkoop alle restantpartijen”-festijn. Super nice, want je kunt dus voor een appel en banaan (of een ei) je favo hardloopschoenen kopen van vorig jaar. Hippe sportspullen (die je dan daarna nooit meer gebruikt), allerlei gelletjes proberen (zodat je de nacht er na direct je darmen goed leeg hebt) en nog veel meer. Maar blijkbaar is deze expo anders. Want je kan dus ook verschillende clinics volgen, zoals bijvoorbeeld rolstoeltennis met de wereldkampioen. Gaaf toch? Ik zie mezelf dat al doen, beetje zittend tennissen en dan bij de eerste beste scherpe hoek asfalteczeem oplopen omdat ik toch niet zo handig ben in iets met wieltjes.

Maar goed, we gaan het zien. Voor deze week de laatste trainingskilometers gelopen in Nederland. Ik ga mijn koffer volgooien en op naar Parijs!

Oh, nog even een klein naberichtje, ik heb een aantal verzoekjes gehad om te gaan vloggen. Dus dat ga ik binnenkort doen. Mocht je nog geen lid zijn van mijn pagina op Facebook “Fitfatfine”, dan is dat verstandig om te gaan doen, want ik zal tijdens het lopen (lekker hobbelig) gaan vloggen in het Disneyweekend. Zo krijgen jullie live een beeld van hoe en wat.

De live beelden zullen ongeveer zijn:

Vrijdag avond vanaf 20:00
Zaterdag- en zondagochtend vanaf 07:00

Mijn exacte starttijden weet ik nog niet, dus deze zal ik zo snel mogelijk op mijn Facebookpagina en Instagram bekend maken!

Dag lieve voetstapvolgers,

Het is zondagmiddag, een heerlijk zonnetje schijnt de hele week al, en ik kijk terug op een pittige paar weken. (En naar de Rotterdam-Marathon!!!)

Op de zaterdag na de operatie leek mijn zwelling mee te vallen. Dat klopte ook op dat moment, want in de dagen erna bleef het maar toenemen. Op woensdag was ik inmiddels bijna 8 kilo (dus 8 liter) zwaarder dan ik zou moeten zijn en kon ik mijn benen niet meer buigen. Gelukkig kon ik terecht bij de oedeemtherapeut die mijn lymfsysteem weer in beweging ging brengen. Want het leek wel of mijn lijf een spons was. Ik drink gemiddeld toch wel 3 tot 4 liter water per dag, en als je dan maar vier keer moet plassen op zo'n dag is dat bar weinig.

Op donderdag zag het beeld er al beter uit en met een pak plastabletten op zak kon ik na een positieve controle bij dr. Don met een gerust hart verder. De tabletten sloegen goed aan en inmiddels is er al 6 liter vocht uit mijn systeem.

De herstelfase van mijn achterzijde verloopt heel anders dan de voorzijde. Waar ik bij de voorzijde na een week of drie voorzichtig dacht over een paar honderd meter rennen, ben nu al heftig aan 't fantaseren over hoe ver en lang ik wil gaan lopen. Met name omdat mijn verzoek voor een buikwandcorrectie door de verzekering is afgedaan als "je bent niet ernstig genoeg". Ok, dan nog maar even niet! Tijd om de doelen van 2017 te resetten en te kijken wat ik wil.

1. Een gezond gewicht: 85kg. Als volwassen vrouw nog nooit gehad, dus 2017, tijd voor 85kg!
2. Een vetpercentage van 20% of minder. Ben met 22% al lekker onderweg, maar het is nu tijd om door te pakken!
3. Me opgeven voor de London-marathon van 2018! Genoeg getwijfeld, ik ga me "gewoon" inschrijven!

De selectieprocedure is pittig, want niet alle aanmeldingen mogen ook mee doen, maar hier ga ik voor! De London-marathon is één van de weinige marathons zonder eindtijd. Dus er zijn ook mensen die er bijvoorbeeld 10 uur over doen. Ik verwacht er geen 10 uur over te doen, maar als langzame renner is 't prettig om geen tijdstress te hebben.

Mijn plan is om dit jaar wel mijn tempo te gaan verhogen, zodat ik ergens dit jaar (en niet bij Disney, want dan wil ik ook tijdens het rennen nog foto's maken en zo) een halve marathon te rennen van 2,5 uur. Als dat lukt, dan is het pad geopend om een marathon van 5,5/6 uur te rennen. Het voordeel hiervan is, dat als ik word uitgeloot voor London, ik mee kan doen aan bijvoorbeeld de Berlijn-marathon. Als ik daar aan mee zou doen, zou dat wel iets poëtisch hebben, want daar begon mijn eerste halve marathon-reis en eindigt mijn eerste hele marathon-reis in dezelfde stad.

Soms moet je iets negatiefs oppakken, omdraaien en een positieve draai aan geven. Ik kan wel blijven hangen in het balen, maar dat gaat mij niet verder helpen! Voor mij is mijn doel duidelijk, en ik ga hard werken om het te halen!

En als klap op mijn positieve vuurpijl, heb ik ook nog eens start bewijs gewonnen voor de Dam tot Dam loop!!! Maar daarover volgende keer meer!

Dag lieve voetstapvolgers,

Het is gebeurd! Mijn laatste lipoedeemoperatie. In totaal is er nu 7 liter lipoedeemvet weggehaald en 1,5 liter gezond vet om mijn billen en heupen te shapen. (Even voor het beeld, de originele inschatting was 15 liter.) En deze week gaat mijn blog over de woorden van mijn chirurg dr. Don: "Ik wil niet, dat als je aan ons denkt, dat je alleen de pijn herinnert." De reden van deze uitspraak is, dat ik blijkbaar vrij ongevoelig ben voor deze verdovingsvloeistof. Ze hebben ongeveer drie tot vier keer zoveel gebruikt dan de vorige keer, en alsnog lag ik aan het eind te huilen omdat ik de pijn niet meer aankon.

De aansluiting naar hardlopen was me direct duidelijk. Vorig jaar rond deze tijd maakte ik me klaar voor de halve marathon van Berlijn. Met 35.000 mensen stond ik in een startvak, 15 kilometer heb ik gevlogen, 3 kilometer heb ik gekropen en gehuild en 3,1 kilometer ben ik boven de pijn en de vermoeidheid uitgestegen en heb ik die finishlijn gehaald. En al die pijn die weet ik niet meer.. Ik weet nog de euforie van het zien van de finishlijn, de emotie (lees tranen) wat het met zich meebracht, het biertje, de banaan, maar de pijn.. Nee, geen idee..

Ook de Berenloop, zelfde verhaal, ik weet nog dat ik elke kilometer even moest wandelen tegen de kramp. Dat ik heb afgezien op 't strand.. Maar het precieze gevoel daar? Geen idee! De emotie van kroeg na kroeg je naam te horen schreeuwen alsof je een wereldrecord loopt, de rode loper helemaal speciaal voor mij alleen, de medaille, de fysio met zijn warme deken.. Allemaal helemaal speciaal voor mij (en al die andere lopers) alleen. En alle pijn? Geen idee hoe dat nu precies voelde.

Het is niet een pijn die je bijna voelt als je eraan denkt, zoals bijvoorbeeld een verzwikte enkel of een platte duik in het zwembad. Het is een pijn die er is, maar daarna volledig naar de achtergrond verdwijnt, want het positieve deel is belangrijker dan de pijn. Zo ook met de pijn van de operatie, hoe lamlendig en vreselijk ik me de uren na tijdens en na de ingreep ook voelde, nu is dat weg. Ik zie alleen die ronde billen op de foto, de slanke benen die eronder staan en die heupen die nooit meer tot boven mijn taille gaan komen..

Wat ik wel kan "herbeleven" is de naald die naar binnen gaat. Alsof je met kartelige nagels je huid schraapt, maar dan harder. Er werd ook gezegd dat ik hardnekkig vet had, van die kleine klote gele knobbels die stug bleven zitten.. Totdat de magische handen van Don en Yvonne daar eens even lekker korte metten mee maakten!

De napijn is vervelend, maar voelt eigenlijk als een hele hele hele zware bil- en beentraining. Dus wandel ik in huis rond met de wandelstok van mijn Opi, perfecte oplossing.

Dus, lieve lieve Don, maak je geen zorgen. De pijn van de operatie is een soort halve marathon-pijn, die vergeet je zo weer zodra je de eindstreep hebt gehaald.. En als ik aan jullie denk, zal ik denken aan de goede zorgen, de manier waarop je mijn lijf als een soort ruwe diamant geslepen hebt. Dat je in de OK bleef hangen om me gerust te stellen.. En de pijn? Ach, laten we het er maar op houden dat ik nog wel vaker een halve en misschien door jouw prachtige werk een hele marathon zal rennen..

Dag lieve voetstapvolgers,

Zoals jullie gemerkt hebben, is het een beetje stil op het blog-front. Dit komt omdat ik mijn hoofd zo vol heb zitten met van alles en nog wat, dat er van bloggen niet zo veel komt. Ik zit nu volle bak in de voorbereiding tot mijn tweede lipoedeem-operatie en dat vraagt veel. Wel post ik regelmatig wat op Instagram, dus je kan me daar ook volgen via @fitfatfine.

Misschien vragen jullie je af wat deze voorbereiding inhoudt. Eigenlijk is het heel simpel. Ik volg een soort "bodybuilding-prep" zoals deze atleten dit doen voor een poseerwedstrijd. Dit betekent veel sporten, weinig eten en steeds een beetje meer moe zijn. (Er komt wel meer bij kijken, maar dat is al een blog op zich.)

Elke dag bestaat op dit moment voor mij uit de volgende routine:
- Opstaan, ontbijt en een lading voedingssupplementen, genoeg voor een tweede ontbijt, naar binnen werken.
- Op naar het werk. Dit met mijn groene tasje, met daarin precies afgemeten wat ik voor dat moment mag eten. Het liefst eet ik thuis, maar dat is niet altijd haalbaar.
- Bij thuiskomst snel omkleden en dan naar de gym. Daar train ik ongeveer 45 minuten kracht en 45 minuten tot 1 uur cardio. (Ja, dat betekent dat ik een uur mij mentaal sta dood te vervelen op wat voor apparaat dan ook.)
- Avondeten, nog even een rondje met het hondje en dan naar bed.. En dan is het weer ochtend..

Voor bodybuilders is deze routine vaak nog zwaarder omdat zij pal na het opstaan nog een uur cardio erbij doen. Ook mogen zij minder eten dan dat ik mag. Denk nu niet dat het een soort uithongeren is. Als ik praat over minder, dan kijk je naar wat je eet. Op dit moment probeer ik weinig koolhydraten, veel eiwit en normaal vet te eten. (Een bodybuilder eet nu al veel minder (lees geen) koolhydraten en ook minder vet.) Vanaf deze week gaan bij mij de koolhydraten ook op "nul" en gaan we de laatste fase in. De reden dat ik het niet zo streng bezig ben als een bodybuilder is, dat een dergelijke voorbereiding uiteindelijk niet voor een grotere fitheid zorgt. Door het te doen zoals ik het doe, heb je wel een fitheidstoename of in ieder geval een fitniveau wat stabiel is.

Ik hoor jullie nu denken: "Maar waarom zou je dat jezelf aan doen?!" Heel simpel. Mijn lijf slaat vet rondom het lipoedeem-gebied wel op, maar voert het heel moeilijk af. Door op deze manier te eten en trainen wordt het lipoedeem (en mijn gewone vet) gedwongen om uiteindelijk toch het vet af te gaan geven en te verbranden. En hoe beter ik dat doe, hoe makkelijker straks de operatie gaat. Want dan hoeft de chirurg geen 15 liter weg te halen in totaal (dit was gepland) maar 10. Dit betekend één operatie minder en dus een sneller herstel. Uiteraard is dit met ondersteuning van Endermologie (bindweefselmassage), want zonder deze massages zou het niet zo'n spectaculair resultaat geven. Dus dapper doorgaan..

Dus soms moet je even op je tandvlees bijten, sappelen en herkauwen om je doelen te halen. Het mag dan soms echt hard werken zijn.. Mijn cardioBFF en ik kunnen je beloven dat het de moeite waard is. De komende twee weken ben ik me even 100% aan het richten op mijn operatie, maar daarna beloof ik jullie veel blogs over rennen, fit-worden, modder-happen, zweet-druipen en andere sportzaken!