FIT/FAT/FINE
  • Blog
  • Plog
  • Over
  • Contact
  • Links en nieuws

Nieuw jaar, frisse start

1/10/2018

0 Reacties

 
Foto
Dag lieve voetstapvolgers,

Wat een rust hier hè? Hoewel ik wel stil ben, zit ik het niet.

Laat ik beginnen met jullie de aller aller aller beste wensen voor 2018 te wensen. Ik hoop dat jullie een jaar tegemoet gaan dat alle verwachtingen overtreft.
In de afgelopen maanden is het hier achter de schermen behoorlijk heftig geweest. Vandaar ook dat ik niet heb geschreven, en me even van de sociale media heb afgesloten om binnen mijn eigen vier muren alles weer op de rit te krijgen. Maar nu het nieuwe jaar aanbreekt zo ook mijn drang naar nieuwe doelen en “goede voornemens”

Om te beginnen is mijn goede voornemen om weer lekker fanatiek in de pen te klimmen en jullie mee te laten lezen over mijn sport/ren/afval-verhaal. Ik ga proberen er minimaal twee blogs per maand uit te gooien, maar ook wat fanatieker op mijn Facebook- en Instagrampagina te posten. Mocht je dus nog geen lid daarvan zijn, meld je aan, want dan mis je niets.

Mijn tweede goede voornemen is dit jaar de laatste kilo’s af te vallen. Ik ben afgelopen jaar vlak voor Disney behoorlijk dicht in de buurt gekomen, maar door al het gedoe thuis zijn er weer wat kilo’s bij. Dus ongeveer 10KG er af is het doel. En we beginnen al goed, want de eerste kilo is alweer verdwenen.

Mijn derde goede voornemen is 12/12. Dus twaalf loopjes in twaalf maanden (even Disney niet meegerekend). Spreekt voor zich toch?

Mijn vierde goede voornemen is mijn huis “ontspullen” en hopelijk toekomen aan de verbouwing van de bovenverdieping. Dit zit nog in de planning, maar is vorig jaar uitgesteld door mijn benen. Met betrekking tot het ontspullen: alles wat ik niet gebruik, wat ik niet mooi (meer) vind of wat mijn huis vol maakt gaat naar de kringloop of iemand anders die er wel blij van word. Waarom onnodig zo veel dingen hebben?! Het is rommelig en het maakt mijn hoofd vol. (En mijn huis trouwens ook.)

Omdat alles in één keer veranderen ook wel weer veel van ’t goede is, krijg ik hulp. Vorig jaar heb ik gemerkt dat als mijn hoofd overloopt en mijn lichaam niet van de bank af te krijgen is (wel gedaan hoor, maar niet van harte), ik heel veel moeite heb met mijn voedingsplanning. Zo tot een uur of 4 gaat het prima, en daarna gaat de cheatlade open. En dan gaat ie ook voor het grootste deel leeg. Dan gaat het weer een paar dagen goed en dan is het weer zo’n 4 uur en is het weer klaar. Mijn hoofd was zo vol dat het zelf doen gewoon niet haalbaar was. Dus daar was mijn goede vriendin en loopband-BFF Karin en haar nieuwe bedrijf als voedingscoach Pindakaat. Ze begeleidt sporters en (nog) niet-sporters naar een fittere, gezondere zelf. Ze begeleidt me sinds eind 2017 en gaat me helpen naar die laatste kilo’s er af.
Haar manier van werken is heel prettig en persoonlijk, waardoor je een plan krijgt dat helemaal speciaal voor jou is gemaakt, je niet elke dag aan dezelfde saaie kost zit te knagen en je ruimte geeft tot keuzes.

Voor mij werkt dit supergoed, omdat ik echt niet kan overleven met elke dag hetzelfde eten. Natuurlijk is een groot deel wel hetzelfde maar dat is dan mijn eigen keuze.

Omdat ze mij helpt, biedt ze jullie nu ook een leuke actie aan:

Like mijn pagina FitFatFine op Facebook;
Like haar pagina Pindakaat op Facebook ;
Gebruik de code: FitFatFine10:

En ontvang 10% korting op een pakket van drie maanden of meer!

Ga naar haar site www.pindakaat.nl voor meer informatie!!!

Tot zover de opstart van mijn 2018. Wat zijn jouw goede voornemens????
0 Reacties

Disney

10/6/2017

0 Reacties

 
Foto
Foto

Dag lieve voetstapvolgers,


Daar zit ik dan, terug van Disney en nu alweer aan het kijken om te boeken voor volgend jaar! Ik had gedacht dat deze run een groot deel van mijn Disneyrun-honger zou stillen, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat het smaakt naar meer. Zo’n avondje in een super goed restaurant waarbij je al een food-baby hebt maar toch een toetje neemt. Zoiets. Maar voor ik op de zaken vooruit ga lopen en tijdens het schrijven van deze blog stiekem al boek voor volgend jaar, eerst maar eens een verslag van dit jaar.

Donderdagochtend 3:45: “Opstaan, we gaan naar Disney!”. Mijn telefoon trilt want Karin is ook al wakker. Ik kon al een uur daarvoor niet meer slapen dus sta nu maar op. Na een heerlijk bakje zwart vocht en een knuffel van Stitch gingen we onderweg. Zo ergens halverwege komen we pal achter Karin en Arjen te rijden, dus het is tijd voor een bak koffie (die echt heel vies was) en een plaspauze.

Om 11:00 zijn we bij het hotel en valt het kwartje dat het hotel het verkeerde hotel is. Want blijkbaar zijn er twee hotels in die straat, de een heet “Residance” en de ander “Resihome”. Maar goed, het mag de pret niet drukken en we vertrekken naar Disney. Eenmaal aangekomen bekijken we alle winkeltjes en mensen die voorbij komen en gaan we uiteindelijk maar in de niet-korter-wordende-rij bij de Expo voor het ophalen van de startbewijzen. Blijkbaar zijn ze daar ook echt gek op rijen, want eerst moet je in de rij voor je startbewijs, dan voor je T-shirt, dan voor met je startbewijs op de foto en dan om een photo pass aan te schaffen. Dus een dik uur en 5 rijen verder staan we pas weer buiten.

Na een hapje eten was het tijd voor slaap. Heel veel slaap. De volgende ochtend vertrokken we weer naar Disney om daar in te checken in het New Port Bay. We krijgen alvast alle informatie en kunnen om 3 uur onze sleutel ophalen. Dus gaan we (nadat ik met Pluto op de foto ben geweest) het park in. We hebben een aantal rides gedaan en gaan daarna lekker eten bij het hotel.

Om half 8 hobbelen Karin en ik als Knabbel en Babbel naar de start. De start was rechts en wij werden links gestuurd. Eigenwijs als echte eekhoorns toch naar rechts gegaan. Dus we moesten ons door een startvak of vijf heen worstelen (lees 1000 wachtende renners) voordat we eindelijk vooraan stonden. We waren gelukkig niet de enige, maar handig was anders.

Om 8 uur klinkt het startschot en gaan we van start. Na een oorverdovend applaus in de Village rennen we de studio’s in. Langs de hele route staat het personeel en het publiek te schreeuwen en al snel klinkt de eerste: “Kijk, Knabbel en Babbel (Chip and Dale, Tic à Tac)” Ergens bij twintig ben ik gestopt met tellen, zo veel mensen die ons nariepen! (Gelukkig dat ons kostuum zo’n succes is, want het is super warm rennen in zo’n onesie!) En voor de ingang van de studio’s staan daar ineens Belle en het Beest. Natuurlijk gaan we daar mee op foto! En daar werd aan ons gevraagd of wij op de foto wilden met een klein meisje. Blijkbaar lijken we dus echt goed!

Na Belle en het Beest hobbelden we verder en liepen we langs alle rides en bekende stukjes Disney. We hebben de auto van Cruella de Ville gezien, geknuffeld met Remi (Ratatouille), geposeerd met waterspuwers en genoten van alle stappen onderweg.
En dan was daar de finish. Eerst zien we Mickey en Minnie, en ineens stonden we oog in oog met de echte Knabbel en Babbel. Na een dikke knuffel en een leuke foto rennen we de finish over! 5k check!
Wat is die medaille groot en mooi zeg!!

Eenmaal terug in het hotel val ik als een blok in slaap om rond drie uur wakker te worden met hoofdpijn. Bang dat ik ziek aan het worden ben, en te weinig vocht binnen heb, toch maar aan het vieze kraanwater gegaan (chloorsmaakje) en toen dat niet hielp naar beneden om te vragen om aspirine. Dat was alleen via de dokter te krijgen, dus ik die arme man om half vier uit bed bellen om te vragen voor aspirine. Dat zou een duur grapje zijn geworden, want voor een doktersbezoekje rekenen ze € 100,-. Ik ben toch maar weer nog even gaan liggen, want wist dat mijn ouders die voor 80 cent wel bij zich hadden. Om kwart over vijf ging de echte wekker. Met hoofdpijn en al begon mijn proces “van Ruth naar Cruella”. Dus eerst mijn haar flink getoupeerd en daarna de verf er in. Om zes uur keek ik in de spiegel naar een heuse Cruella. Na een mooie foto in het hotel gingen Pieter (die me uit ging zwaaien) en ik onderweg naar het startvak. Om half zeven stond ik tussen blauwbekkende mederenners klaar om te gaan. Ineens was die hele warme badjas geen overbodige luxe, en kreeg ik jaloerse blikken links en rechts. (en even tussendoor, half zeven is echt te vroeg voor een run!)

Stipt zeven uur klonk het startschot en begon mijn 10k. Na een rondje studio’s kwamen we in het Disneypark zelf aan. Ik had al verwacht dat ik emotioneel zou worden, maar niet zo midden door. Toen ik vlak bij het kasteel was speelde “toppin’ a bag” (Marry Poppins) over de speaker en vloog er net een hele groep duiven over. Dit was zo mooi dat ik vol de tranen in ging. Gelukkig kon ik al snel weer lachen, want na de brug overgelopen te zijn stonden daar alweer de volgende groep schreeuwende fans. Het personeel werd ook van Cruella helemaal wild! Onderweg moest ik wel een aantal Disneyfiguren beloven dat ik een lieve Cruella was en ik echt alleen maar puppies zou knuffelen. Uiteraard ga ik geen lieve hondjes in een bontjas maken, zeker niet als je voor € 15 een badjas bij de Primark kan kopen die net zo goed werkt!

Tijdens de 5k werden Karin en ik al aangesproken door een man in een Plutopak, die zei dat we er zo goed uit zagen. Ook voor de 10k en een halve had deze man zich verkleed als Pluto en als gezworen vijand van puppies (Cruella) speelden we kat en muis met elkaar. De ene keer haalde hij mij in en de andere keer zat ik hem achterna. Dit tot vermaak van de omringende lopers.
Net toen het zonnetje zich door het donker heen begon te werken kwam de finish in zicht en nam ik mijn tweede medaille in ontvangst. Opnieuw een bakbeest! Wat zijn ze toch mooi!!!!

Na een bakkie gedronken te hebben en een uur onder de douche te hebben gestaan om al het witte en zwarte weer uit mijn haar te krijgen, was het tijd voor de studio’s. Dit ging niet helemaal zoals gepland want blijkbaar dachten alle andere lopers dit ook en was het super super druk. Na een ritje in de rock-and-rollercoaster kwam ik tot de conclusie dat ik echt niet zo fit was als ik dacht en besloot ik terug te gaan naar het hotel om daar een paar uur te gaan slapen.

Om een uur of twee kon ik er weer tegen aan en gingen we op onderzoek uit in het Wilde Westen. Pappa en Pieter doken Big Thunder Mountain in en ik had wel zin in wat te eten. Dus toen de heren weer naar buiten kwamen doken we een eettentje in om daar Karin en Arjen weer tegen te komen die vandaag samen het park hadden bekeken. Eenmaal aan de zoute friet viel het kwartje, want blijkbaar had ik zo veel gezweet in het Babbel-pak dat ik dus al mijn zouten zo in de voering had achtergelaten en daardoor had ik dus die hoofdpijn en voelde ik me niet zo fit. (De rest van het weekend daarom ook zakjes zout bij me gehad om af en toe deze achterover te slaan, en ja, da’s super vies, maar voelde me wel een stuk beter!)

Na de parade en een diner bij Billy Boobs (eigenlijk Bob’s, maar dit werd al snel boobs in de volksmond) vond ik het wel prima, en ben ik terug gegaan naar het hotel om daar nog even mijn lijf in het bubbelbad te laten zakken (niet op de kamer hoor, maar in het zwembad) en daarna heerlijk te gaan slapen.

Na een comateuze nacht ging om half zes opnieuw de wekker. (Serieus mensen, dat is toch geen opstaantijd?!?!?!?!?) Nu voor de halve marathon. Gelukkig was ik nu echt een heel stuk fitter dan de dag ervoor en kreeg ik nu wel mijn ontbijt en een extra banaan weg.

Opnieuw was het best fris om kwart over zes in het startvak, maar gelukkig had ik mijn windjack aan die ik na de start aan Pieter zou afgeven die in het fanvak stond. Om zeven uur klonk het startschot, en weg waren we. Na eerst ongeveer 8k in het park te hebben gehobbeld gingen we naar het gebied er omheen. Het gave was dat ze eigenlijk de hele route “dubbel” hadden opgezet. Dus je rende eigenlijk de hele tijd mensen tegemoet. Onderweg stonden er bandjes, een breakdance act, dj’s en een groep cheerleaders om ons aan te moedigen. Super gaaf! Ook hadden ze het parcours versierd met onder andere vliegers. Ook bij deze run waren er veel mensen in kostuum. Dat van mij stond mooi, was niet al te warm, maar gaf me wel enorme schuurplekken over mijn ribben!! Ik voelde al snel dat het foute boel was, maar hoe erg, dat merkten we later onder douche..
Na 16k was daar het Santa Fé hotel weer in zicht en renden we langs verschrikte gasten die nog lekker lagen te slapen en ineens “Allez Allez Boom Boom” recht voor hun raam hoorden. We liepen nog langs de andere hotels en ineens was mijn eigen slaapplekkie weer in zicht! Het New Port Bay! En het bord met de 19k. Dan ben je er echt bijna toch? Gelukkig maar, want ik kwam Thor (man met de hamer) net tegen! De route ging via de Village (hallo Pappa! Neon-oranje shirt aan en dan nog erlangs lopen) en de hoofdingang terug de studio’s in (yes, bordje 20k voorbij). Nog heel even, maar daar nog snel even op de foto met Tinkerbell en de startauto van de Parade.

Toen het hoekje om, en daar lagen ze dan, de laatste meters van dit crazy runDisney-weekend. 36k gerend, 90k gewandeld, de finish over en opnieuw wachtte daar een enorme groep mensen met medailles. Deze vind ik het mooist! Na het ophalen van de Bibedi-Bobedi-Boo-medaille (de extra medaille die je krijgt als je de 10k en de halve loopt) de laatste renners aangemoedigd vanaf een terrasje. En daarna de laatste uurtjes doorgebracht in het New Port Bay.

Na een dagje park nog enorm genoten van het vuurwerk, en nog meer van geen spierpijn!!! Helemaal niets.. Dat zou je wel verwachten, maar blijkbaar is een paar keer in een achtbaan en rondjes lopen daar goed voor!

In de avond checken Pieter en ik weer in bij het eerste hotel. De volgende dag vertrekken we naar Parijs voor mijn laatste uitdaging van het weekend, de trappen van de Sacre Coeur oprennen. Met brandende longen en gillende bovenbenen kwam ik boven, maar het is me wel gelukt!! En dat na zo veel kilometers al in de benen!!!

Kortom, de website van het boeken staat nu open naast mijn blogsite, want ik wil dit nog een keer meemaken! Zo bijzonder, zo gaaf, zo betoverend!
Foto
Foto
0 Reacties

Nog een paar dagen!!!

9/18/2017

0 Reacties

 
Foto

Dag lieve voetstapvolgers,

Alweer vliegt de tijd! Ongelofelijk hoe Disneyland steeds dichter in de buurt komt. (AAAAHHHHH spannend. Gisteren liep ik eerst de Dam tot Damloop. De run die me vorig jaar echt slapeloze nachten heeft opgeleverd. Misselijk van de stress omdat ik misschien de “cut-off” niet zou halen. Het werd zo erg dat ik uiteindelijk een startbewijs heb gekocht wat al eerder op de dag begon zodat ik zeker weten de finish zou gaan halen.

Dit jaar is was anders. Dit jaar wist ik dat ik het kon (aangezien ik dat vorig jaar ook kon) en wist ik zeker dat ik alle cut-offs zou halen (al is het alleen maar omdat ik nu om 11:00 uur al van start ging ) en was het meer een “laatste lange afstand-training met publiek”. De Dam tot Damloop was voor mij de laatste lange training die ik ging doen voor Disneyland. Netjes een week van te voren. De rest van mijn verslag volgt na Disney!

Het liefst wou ik dat Disney nu al was. Ik ben er klaar voor. Klaar in mijn hoofd en klaar met mijn lijf. Al een paar keer 15km plus gelopen zonder (al te veel) moeite. En natuurlijk de Dam tot Dam super uitgehobbeld. En dat allemaal zonder compleet in te storten of te moe te zijn om verder te gaan.

De kostuums hangen in de kast. Op de vijf kilometer hobbelt Karin met me mee en aangezien we door onze wederhelften zijn omgedoopt tot “ Knabbel en Babbel” gaan we dus ook zo het parcours op. In een bloedhete onesie. Zij als Knabbel en ik als Babbel. Op de tien kilometer ga ik als Cruella de Vill, met heuse “Dalmatiër bontjas” (oftewel een badjas van de Primark). De halve marathon was het laatste kostuum wat ik moest gaan verzinnen. En na honderden kostuums bekeken te hebben op internet, te bedenken wat ik wou zijn en uiteindelijk te belanden in de lokale feestwinkel is de keuze gevallen op Alice uit Wonderland. Dit kostuum zat direct als gegoten en aangezien ik er toch echt 21,1 km in moet gaan lopen is iets wat geen onnodige schuurplekken oplevert best prettig.

Dus ook mijn kostuums zijn klaar. De startbewijzen zijn binnen en de hotels zijn geboekt. Mijn fanclub zit ook al met een ingepakte koffer klaar om weg te gaan, dus ik zeg: Disney, kom maar op!”. Maar we moeten nog even wachten want het is nog geen 21 september. Dus aan de ene kant is het al zo, maar voor mijn gevoel is het nog maanden ver weg. Ook omdat ik deze keer geen tot weinig “trainingsstress” heb ervaren. Ik weet dat ik er klaar voor ben.

Het is wel weer een avontuur hoor! Want ik lees ook dat er dus een expo bij Disneyland is. En meestal zijn die sportexpo’s meer een soort “verkoop alle restantpartijen”-festijn. Super nice, want je kunt dus voor een appel en banaan (of een ei) je favo hardloopschoenen kopen van vorig jaar. Hippe sportspullen (die je dan daarna nooit meer gebruikt), allerlei gelletjes proberen (zodat je de nacht er na direct je darmen goed leeg hebt) en nog veel meer. Maar blijkbaar is deze expo anders. Want je kan dus ook verschillende clinics volgen, zoals bijvoorbeeld rolstoeltennis met de wereldkampioen. Gaaf toch? Ik zie mezelf dat al doen, beetje zittend tennissen en dan bij de eerste beste scherpe hoek asfalteczeem oplopen omdat ik toch niet zo handig ben in iets met wieltjes.

Maar goed, we gaan het zien. Voor deze week de laatste trainingskilometers gelopen in Nederland. Ik ga mijn koffer volgooien en op naar Parijs!

Oh, nog even een klein naberichtje, ik heb een aantal verzoekjes gehad om te gaan vloggen. Dus dat ga ik binnenkort doen. Mocht je nog geen lid zijn van mijn pagina op Facebook “Fitfatfine”, dan is dat verstandig om te gaan doen, want ik zal tijdens het lopen (lekker hobbelig) gaan vloggen in het Disneyweekend. Zo krijgen jullie live een beeld van hoe en wat.

De live beelden zullen ongeveer zijn:

Vrijdag avond vanaf 20:00
Zaterdag- en zondagochtend vanaf 07:00

Mijn exacte starttijden weet ik nog niet, dus deze zal ik zo snel mogelijk op mijn Facebookpagina en Instagram bekend maken!
0 Reacties

Back to the place where it all began

9/9/2017

0 Reacties

 
Foto
Dag lieve voetstapvolgers,

Het is best stil hier hè? Zo, in de zomer. Dat betekent niet dat ik stil zit, maar dat het zo druk is dat bloggen een soort "oeps oh ja" is geworden. Maar aangezien de zomer nu bijna op zijn einde is, is het tijd voor nieuwe blogs, nieuwe inspiratie en om nieuwe avonturen om te beleven samen met jullie.

Vorige week ben ik teruggekomen van Lowlands, het festival waar voor mij alles anders werd. Alweer vier jaar geleden om zes uur in de ochtend, in een wc-hokje, op camping 3, kwam het besluit: alles moet anders. Daar zat ik alweer ziek van het eten, mijn slechte leefgewoontes. En eerst alles uit te hebben gekotst en vervolgens gescheten, wist ik, zo kon ik niet door gaan. Mijn lijf was er klaar mee. En ik ook.

Toen ik maandag thuis kwam ben ik gaan lezen in mijn redding: "De voedselzandloper" en begon ik opnieuw. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en is letterlijk alles anders.. Nieuwe levensstijl, nieuw huis, nieuwe kijk op het leven. En een heel nieuw scala aan doelen.

4 jaar geleden was in huis traplopen al een uitdaging, en nu ga ik over een paar weken al naar Disneyland om daar 5k, 10k, 21,1k en de trappen van de Sacre Cour op, te rennen, te genieten en mijn eigen grenzen opnieuw op te zoeken.

Aan het begin van mijn reis was afvallen niet mijn hoofddoel, het hoofddoel was fit worden. Mijn lijf uitdagen en niet meer letterlijk en figuurlijk ziek zijn van mijn levensstijl. En dit is gelukt. Meer gelukt dan ik kon bedenken in dat wc-hokje.

Elk jaar denk ik toch terug aan die ene Lowlands, omdat het zo'n cruciaal moment is geweest. Net zo'n ding als "gaan studeren" of als "gaan samenwonen" of iets in die richting. Een levensveranderende keuze die van tevoren niet duidelijk weergeeft wat de impact gaat zijn.

Natuurlijk is mijn weg naar hoe ik nu ben en hoe ik wil zijn niet altijd een mooie vers aangelegde asfaltweg. Meestal is het net zoals het terrein van Lowlands. Met stukken mooi asfalt, maar ook platgetrapt gras, modder die met wat met houtsnippers is opgevuld, weggetjes met megagrote kiezels, de bekende brug (waar menig wieltje sneuvelt) oneindig veel mensen en tentjes (soms stevig vastgezet, vaak al half ingestort op zaterdag). Kortom, fit (en slank) worden is niet altijd even makkelijk. Maar dat maakt, dat als je bent waar je wilt zijn (vooraan in de pit van de Alphatent bij je favo bandje) het extra bijzonder is.

Zodra de muziek door je lijf gaat en je niet meer vastzit aan het leven buiten Lowlands, je oude leven dus, ben je vrij. Ik zit niet meer vast in een lijf wat niet meer wil.. Sta ik al vooraan? Nee, dat ook niet. Maar de dranghekken bij het podium zijn in zicht. En dan is het extra moeilijk om door te zetten, om niet te blijven staan waar ik nu sta, omdat ik het nu ook al goed kan zien. Of ik ooit de dranghekken zal aanraken weet ik niet, maar dicht in de buurt komen dat zeker.
0 Reacties

NK loopbandlopen

6/17/2017

0 Reacties

 
Foto
Dag lieve voetstapvolgers,

Voor de mensen die mijn Facebookpagina in de gaten houden is dit natuurlijk al bekend, maar voor alle andere volgers: afgelopen week was het NK Loopbandlopen. Dit werd georganiseerd door het Luxortheater in Rotterdam, waar op dit moment de musical “De Marathon” speelt. In een opwelling hebben Karin en ik besloten mee te doen aan dit evenement. De bedoeling is, om in 10 minuten zo ver mogelijk te lopen en daarbij bier en moorkoppen naar binnen te gooien als dit lukt. Dit onder het toeziend oog van de hoofdrolspelers van de musical.

Tijdens het inschrijven moest je aangeven hoe het gesteld is met de conditie. “Goed, gezond BMI”, “Slecht, bankhanger”, “Zeer slecht, bier en moorkopverslinder”. Omdat ik met mijn 90kg nog geen gezond BMI heb (en ik nog een beetje kans wou maken op die eerste plaats) schreef ik me (samen met Karin) in bij de categorie “slecht”.

Om 12 uur liepen we het theater in. Na het ontvangen van ons startnummer (1 en 2) en het befaamde ren-shirt, begaven we ons naar de lobby. Daar zou het gaan gebeuren. Er stonden 17 banden opgesteld, waarvan twee op het podium. De kleur van je nummer bepaalde je heat en het nummer je loopband. Maar natuurlijk!!! Karin en ik staan op het podium. Dan kan je natuurlijk niet als een soort van halfbakken amateur een beetje gaan wandelen.

De eerste heat begon en bestond uit de “zeer slechte” lopers onder ons. Dit viel reuze mee, want ze hobbelden er nog lekker op los. Na de eerste heat waren wij aan de beurt. Met een pittige 11km/uur zette ik mijn loop in. Al snel kwam “Yusuf” checken hoe snel ik ging. En ik hoorde naast me dat Karin sneller ging. “Ja doei! Ik ga winnen vandaag!” Dus ik schroef mijn tempo op naar 13km/uur. (Even voor jullie beeldvorming, de avond ervoor liep ik 10,1 km/uur en ging ik na een goeie 3km zo’n beetje half dood) Gelukkig mochten we de band vasthouden. Karin gaat naast mij als een trein, en ik kan alleen maar denken: “Niet stoppen, nog … minuten!!!” Toen ik afwisselend door Gerard, Kees, Leo en Nico werd aangemoedigd lukte het mij zelfs om het laatste stuk op 14km/uur te lopen. Alles, maar dan ook echt alles stond in brand, mijn longen, benen, armen, hoofd, alles! Voor mij roept Yusuf dat het gaat tussen mij en een dame met mooie blonde krullen die me nog veel te weinig zweet..

Als het eindsignaal klinkt stort ik van mijn loopband af en ik heb een (voor mij indrukwekkende en super super zieke PR) 2,11 km gelopen. Harder dan dit zal ik het waarschijnlijk nooit meer doen, maar voor nu heb ik het gedaan, en ben ik trots. Of het genoeg is????? We horen het snel.

Na mijn moorkop en bakkie pleur (want de Schultenbräu was toch echt iets te veel van het goede) ben ik weer een beetje bijgekomen. Het zweet spuit nog steeds uit mijn hoofd, maar de sfeer is echt heel leuk.

De mensen met een topconditie zijn nu aan de beurt en na het optreden van mij en Karin zit het opzwepen er goed in. Er zijn mensen die zelfs een indrukwekkende 17km/uur halen.
Na de laatste heat gaat de jury in beraad wie er gaat winnen. Even later komen ze terug met drie enorme bossen bloemen, drie medailles en drie checks voor een voorstellings-bon voor 4 personen, met diner en een ontmoeting met de cast. De spanning stijgt. Karin roept al dat het een duidelijke overwinning was, en hoewel ik het heel erg hoop, weet ik eigenlijk wel dat ik niet zo snel ben en dat het dus niet mogelijk is dat ik gewonnen heb.

Eerst komt de categorie “zeer slecht”, met een flinke 1,6km wint daarbij een heer. “Ok, als 1,6 zeer slecht is, dan heb ik misschien wel gewonnen!” gaat er door me heen. Dan de categorie “slecht”. “ Met een afstand van 2,11, oh en dit is gaaf want het is een vrouw…..” “ JAAAA dat ben ik!!! Dat kan niet anders.. want zo’n specifiek getal moet ik wel zijn!!!!!!!!!!!!!!!” “Het is…. Ruth Krooshof!!!!” Nou alsof ik weet ik veel wat gewonnen heb! Sta bijna te janken op toneel.. Gaan ze ook nog vragen wat er door me heen gaat. Ik stamel maar dat ik het echt supergaaf vind. Ik kan ze natuurlijk niet vertellen dat ik bijna wil huilen van geluk dat voor mij zo’n lullige medaille meer waard is dan wat dan ook. Dat ik nooit had gedacht iets te winnen op snelheid met hardlopen en dat ik me heel dankbaar en trots voel dat ik gewonnen heb. Dat dit een overwinning is op mijn eigen dikke lijf wat ik officieel achter me heb gelaten, dat het iets is wat ik nooit zal vergeten en dat de medaille regelrecht aan de muur gaat thuis.

Maar ja, 9 juli zie ik ze weer.. En misschien moet ik dan toch maar vertellen aan de heren dat ik blij ben met mijn 2,11 km.. Dat ik trots ben dat ik gewonnen heb, en dat die vier ietswat mollige, out of shape mannen ervoor gezorgd hebben dat het vlammetje van het lopen van “De Marathon” inmiddels een groot vuur is, want dat ik hem ga lopen is een feit. Maar dat ik waar, hoe snel en in welk gedeelte van 2018 nog niet weet.

Vanaf de bank zegt deze “Nederlands kampioene hardloopbandlopen 2017” jullie gedag en tot snel bij de Vikingrun!
0 Reacties

Not all hero's wear capes

6/14/2017

0 Reacties

 
Foto
Dag lieve voetstapvolgers,
Vandaag een klein “tussendoor”blog. Ik wil jullie een verhaal vertellen over Joanne. Hoe “je kan het niet” veranderde in een mooie glimmende medaille.

Donderdagmiddag hak ik een knoop door, ik ga mee doen aan de Fanny Blankers Koenrun. Want die medaille is glimmend, wat ik er van kan zien ziet hij er spectaculair uit en ik wil toch graag weel een volle kast dit jaar. Maar ik ben wel een beetje “lui” want ik schrijf me in voor de 3,2 km. Na de afgelopen paar runs is dat natuurlijk een korte afstand. Maar ik ga voor een PR van net iets sneller als 10 km/uur.

Vrijdagmorgen zie ik op Facebook een bericht van Joanne. Joanne is juf, is een jaar geleden begonnen met hardlopen en heeft weke delen-reuma. Dit betekent dat al haar spieren pijn doen. Altijd, de hele dag. Maar ook dat ze minder goed werken. Voor haar is mijn “luie” run een hele uitdaging, want het word haar eerste run ooit. En dit, nadat er door de heren doktoren letterlijk is gezegd: “Je zal nooit, maar dan ook nooit kunnen sporten, daar is jouw lichaam niet voor gebouwd”.

De langste afstand die ze kan rennen is 500 meter achter elkaar, en daarna moet ze even wandelen voordat ze weer door kan. Ik opper of ze een maatje wil, maar ze geeft aan dat ze dit zelf moet doen. “Prima” dacht ik, “dan wacht ik haar op bij de finish”. Zo gezegd, zo gedaan.

Ik sta vrij vooraan en ren dus al snel met de super tempomakers. Na een kilometer kom ik erachter dat geen astmamedicijnen gebruiken bij 85% luchtvochtigheid niet zo’n goed idee was. Eenmaal over de finish (53 seconden langzamer dan gepland), zoek ik dan ook een plekje op om mijn inhaler een vette tongzoen te geven.

Ondertussen is Joanne omringt door een groepje pubers die ook meedoen. Lachend roept ze dat ze niet achter haar kunnen eindigen, dat is haar plek! Inmiddels heeft ze 800 meter gerend. Het verste ooit. Ze dwingt zichzelf tot wandelen, want anders gaat het later niet goed. Tijdens de run haakt ze aan bij een andere “first timer”, maar deze kan ze bij het stadion achter zich laten. Het publiek, de sfeer, en de klok.. 25:30!!! Drie en een halve minuut sneller dan gepland. Met nog lucht en energie over loopt ze naar een rustig plekje.

Ze kwam dus mijn kant uit. Mijn longen waren net weer tot rust en ik zwaai. Na even een “Wie was jij ook al weer?!” raken we aan de klets. Wat een verhaal zeg! Van “kan niet” naar medaille. Dit is waarom ik ren, dit is waarom rennen je leven verandert. Op wat voor manier dan ook. Wat heeft deze vrouw een doorzettingsvermogen!!!! Hoe lang heeft ze moeten knokken om “maar” een paar meter winst te maken. En dat nadat er wordt gezegd dat ze het niet kan: ze kan het dus wel!!! Wat een geweldige prestatie, ik ben zo trots op haar.

Niet alle helden hebben een kostuum. Deze dame heeft er wel één. Een neonroze shirt met de tekst “Maybe I’m a slow runner, but I defeat everyone on the couch!” En dat is zo. Soms hoeft het niet snel of lang, soms is ergens beginnen goed genoeg. Deze dame is mijn held, en zodra ik weer eens loop te klagen over pijntjes, dan ga ik aan haar denken, en hoe hard zij ervoor werkt (en dat ik niet zo moet zeuren!)



0 Reacties

Zes minuten per kilo

4/21/2017

0 Reacties

 
Dag lieve voetstapvolgers,


Jullie vragen je vast af wat de titel betekent?! Het antwoord: zes minuten is de tijd die je langer doet over een hele marathon per kilo (over)gewicht dat je hebt. Dus: stel dat je tien kilo te zwaar bent, zou je een uur langer doen over een hele marathon dan dat je erover doet als je een gezond gewicht zou hebben met dezelfde trainingsvoorwaarden.

Dat is natuurlijk best logisch, maar ik kwam er afgelopen weken achter hoeveel verschil een paar kilo's maken door nogal schokkende gebeurtenissen (in de positieve zin van het woord). Ik schrijf de komende weken een tweeluik over wat er allemaal gebeurd is, de afgelopen tijd.

Het begon bij een leuke mail van Run2Day, die mij feliciteerde met een gratis startbewijs voor de Dam tot Dam-loop 2017. Dit in combinatie met de aanschaf van nieuwe schoenen. Dus ik als een blij ei onderweg naar de winkel om een paar schoenen erbij te gaan kopen. Mijn huidige paar hadden nog zeker 300km in zich en het zou dus een soepele overgang gaan worden. Eenmaal in de winkel pakte dat even anders uit. Na de looptest en het voetzooldrukonderzoek bleek dat pronatie die ik in mijn voeten had eigenlijk geen problemen oplevert tijdens het rennen. Dus geen schoenen erbij, maar helemaal nieuwe schoenen. Na 15 paar gepast en getest te hebben toch naar huis gegaan met de lelijkste maar beste van het stel.

Uiteraard moeten nieuwe schoenen worden ingelopen. Dus de woensdag erop begaven Karin en ik ons naar de hei om daar een paar kilometer te gaan lopen. Mijn hoop was tien kilometer maar mijn verwachting was zeven kilometer met pijn en moeite. Tijdens het lopen let ik goed op mijn pas, want doordat ik ineens minder been heb, zet ik mijn voeten naar binnen. Dus ik ren eigenlijk met mijn voeten voor elkaar, hoezo struikelgevoelig! Ik moet voor mijn gevoel rennen alsof er een tennisbal tussen mijn knieën zit (denkbeeldig dan). De eerste paar kilometers gaan eigenlijk wel heel goed.. Splitsing één nemen we de lange afstand.. Na een dikke drie kilometer is afslag twee, naar huis of door? Door! Zeker weten! Op dit moment zes kilometer in de beentjes en het voelt nog top. Ineens zijn we al bijna aan het eind en kijk ik op mijn horloge voor de tijd (hiervoor met name voor mijn hartslag) en zie dat ik net onder het tempo van mijn PR van 1:10 uur aan het lopen ben. Een soort YES/SHIT-gevoel gaat door me heen. Na vier maanden niets aan lange afstanden te hebben gedaan is dit best gaaf, maar wel jammer van het PR.


Uiteindelijk begint mijn horloge bij tien kilometer te piepen op 1 uur en 12 minuten. Best netjes.. En hier komt mijn 6 minuten dus in beeld. Door nu tien kilo lichter te zijn dan vorig jaar ligt mijn ontspannen ren-tempo een stuk hoger dan in 2016. Super gaaf om dit te merken want zeker met alle plannen die ik heb (zoals de marathon, maar ook alle runs die ik dit jaar nog wel doen) zal dit zeker van pas gaan komen. Ook de spierpijn die ik eigenlijk regelmatig heb als renner viel redelijk mee.


De schoenen zijn trouwens officieel goedgekeurd. Ze voelen als vleugels en ik vlieg bijna letterlijk tijdens het lopen. Het wordt wel tijd om mijn eeuwenoude sokken te vervangen, want een mooie blaar heeft zich ontpopt op mijn kleine teen. Dus maar weer terug naar Run2Day om daar een paar mooie, gladde, hypermoderne sokjes aan te schaffen.

Na deze run besloten dat ik met de Hanzeloop 10km ga rennen en met de Eiberrun 7km. De Eiberrun heeft ook een afstand van 14km, maar deze is twee keer het rondje van de 7km en daar heb ik echt een hekel aan, dus vandaar de 7km.


Ook ben ik met mijn Vikingrun-buddys (Karin en Arjen) naar Flevonice geweest om daar een keertje proef te draaien voor het echte werk over een paar weken. Ook hier valt op hoe makkelijk ik over de obstakels heen banjer. Het ziet er misschien nog niet echt gracieus uit, maar zonder al te veel blauwe plekken en zonder een extreme uitdaging lukt het me het parcours af te leggen. Wat een verschil zeg! Ik kan stiekem eigenlijk niet geloven hoe goed het gaat.

De ochtend van de Hanzeloop is aangebroken en het is warm. Een pittige 22 graden. De gedachtes die ik had over het lopen van een PR schuif ik dus naar achter en ik ga voor mijn snelste tijd ooit op de tien, 1 uur en 10 minuten. Het startschot klinkt en we lopen over de markt naar de Wijnhuistoren. Hoekje om, Bult van Ketjen over, het tempo is, als altijd, hoog. Volgens mij is het onmogelijk om de eerste kilometer van deze run rustig aan te doen. Zodra we de dijk oplopen hebben we al twee kilometer gehad en eerlijk gezegd bevalt het tempo me wel. Gemiddeld loop ik tussen de 9 en 10 kilometer per uur. Al snel komt het 5 kilometer bordje in zicht. Stapje erbij dus, want daar komt mijn eerste PR! Hiervoor was mijn snelste 5km 31 minuten en nog wat. Tijdens de Hanzeloop tikte ik de 30 minuten en 30 seconden aan! YES! Dat is een goed gevoel zeg! Heerlijk, maar nu verder. Rond de 7km heb ik het zwaar, het is warm en mijn hartslag tikt de 190 aan. Veel te hoog natuurlijk. Dus wandel ik tot het oude stel wat elk jaar de lopers de laatste kilometers aanmoedigt (hartslag is weer onder de 170). Zo rond kilometer 8 heb ik mijn vibe weer gevonden en bij kilometer 9 realiseer ik me dat een vet PR er sowieso in gaat zitten. Komt dan dat ideaal-plaatje van 1 uur en 5 minuten in beeld?! Nee vast niet! Onder de Droge Naptoren door en ik hoor de mensen joelen, zodra ik de markt op kom zie ik mijn ouders en Pieter staan, toetert ’t Spult er vrolijk op los, en haal ik nog snel even een juf van de middelbare school in. En dan zie ik de klok, verdorie, tempo erin. Met een eindsprint ren ik de finish over en mis ik op 53 seconden na dat 1u5 moment. Maakt niet uit, want mijn oude tijd is definitief geklopt! Wat een onverwachte wending op deze warme dag!

Na de Hanzeloop had ik het even rustig met lopen. Fijn zo’n PR, maar met dat PR ook flinke spierpijn in de beentjes. Toen ik weer pijnvrij kon wandelen begon de temperatuur buiten op te lopen. Van 22 naar 25 naar 31 graden! Terwijl niet-hardlopend Nederland zich op de stranden parkeert maakt lopend Nederland zich druk om de hitte. De ene loop na de andere wordt afgezegd. Met spanning kijk ik of mijn collega’s die tijdens de Eiberrun in Tilburg willen rennen, mogen gaan. Gelukkig heeft de organisatie van de Tilburgse marathon alles top geregeld en kan deze eerste marathon zonder eindtijd in Nederland doorgaan! Ondertussen maak ik me klaar voor de Eiberrun. Tijd om een regel te breken die ik altijd heb aangehouden. I’m gonna change my game on gameday! Het is zo warm dat ik besluit om mijn correctieshirt uit te houden tijdens het lopen. Gewapend met een hoge onderbroek, sportbh, dun shirt, een taille hardloopbroek en mijn camelpack (een rugtas met water er in) ga ik onderweg. Ik vroeg me al af wat waar die ballonnetjes voor waren, maar toen er een tijd op stond werd het me duidelijk. Het zijn de pacers (tempomakers) van de run. Chique bedoeling hoor! Dus haak ik aan bij ballon 6:00 (10km/uur). Ik ben benieuwd hoe het zal gaan, mijn ren-stem zegt: “Volhouden tot aan de waterpost van drie kilometer”. Goed, zo bedacht, zo gedaan. Ik heb me bij het groepje kunnen houden tot de drie kilometer. Ik wil altijd graag wandelend drinken. Anders beland al het water op mijn shirt en weinig in mijn mond. Ik had natuurlijk ook mijn waterzak mee, maar dat zijn elke keer kleine slokjes, en dit een flinke slomp. Na een natte spons in mijn nek leeg te hebben geknepen ging ik verder.

Eigenlijk kon ik direct een iets langzamer, maar nog steeds pittig tempo goed oppakken. Met 6:25 minuten per kilometer hobbel ik vrolijk door. Zou dan toch mijn “45 minuten” in beeld kunnen komen? Dat zou wel echt top zijn. Met een temperatuur waar ze in Mordor trots op zouden zijn nog een PR lopen?? Bij het bordje van 5 km staat de brandweer de lopers nat te spuiten. Ik huppel onder de waterval door en ren met mijn witte, doorweekte shirt (hallo wet T-shirtwedstrijd) verder. Nog twee kilometer te gaan en ik moet zeggen dat ik geen last heb van de warmte, de afstand of de snelheid. En dan komt na een kilometer de kerktoren in zicht. “Hoe kan dat nou?!” gaat er door mijn hoofd. Want we moeten nog veel te ver voor die afstand. De aap kwam al snel uit de mouw, het was geen 7 kilometer maar 6,7. De finishboog is in zicht en snel haal ik nog even de drie mensen voor me in. Klaar, geen medaille, maar een zakje met eten en drinken. Dit wist ik, maar toch baal ik er van. Waarom kiezen loopjes voor voedsel i.p.v. een medaille? Ik bedoel: die dingen kosten echt niets. Voor twee euro heb je al een mooie, en je kan er toch voor kiezen om de deelnemers te laten aanklikken of ze hem willen of niet? Simpel.. Maar goed, zal er maar niet over klagen aangezien mijn medaillekast van vorig jaar uitpuilt en ik mijn “bezem” al behoorlijk vol heb hangen.

En dat PR van 45 minuten? Ja, als het 7 kilometer was geweest, had ik zeker die tijd gehaald. Alweer een PR in deze hitte! Het moet niet gekker worden. Eigenlijk heb ik stiekem een feestje van binnen. Het gaat me eigenlijk helemaal niet zo om de tijd. Dat weten jullie ook wel, de finish halen is zo veel belangrijker dan de tijd. Maar voor mijn marathon-avontuur is de tijd wel degelijk belangrijk. Want als ik dit tempo kan volhouden met trainen, dan betekent dat, dat mijn kansen tot een succesvolle marathon gewoon groeien met elke run.

Dit waren mijn afgelopen ren-weken. Aankomend weekend is de IJsselstein-loop. Deze doe ik voor het eerst mee, en eigenlijk stiekem omdat het een jubileumjaar is en er dus een bijzondere medaille wordt afgegeven. Dus deze bling-behoevende dame is daar natuurlijk bij!


0 Reacties

Iets met vocht en water geven...

3/26/2017

0 Reacties

 
Foto
Dag lieve voetstapvolgers,

Het is zondagmiddag, een heerlijk zonnetje schijnt de hele week al, en ik kijk terug op een pittige paar weken. (En naar de Rotterdam-Marathon!!!)

Op de zaterdag na de operatie leek mijn zwelling mee te vallen. Dat klopte ook op dat moment, want in de dagen erna bleef het maar toenemen. Op woensdag was ik inmiddels bijna 8 kilo (dus 8 liter) zwaarder dan ik zou moeten zijn en kon ik mijn benen niet meer buigen. Gelukkig kon ik terecht bij de oedeemtherapeut die mijn lymfsysteem weer in beweging ging brengen. Want het leek wel of mijn lijf een spons was. Ik drink gemiddeld toch wel 3 tot 4 liter water per dag, en als je dan maar vier keer moet plassen op zo'n dag is dat bar weinig.

Op donderdag zag het beeld er al beter uit en met een pak plastabletten op zak kon ik na een positieve controle bij dr. Don met een gerust hart verder. De tabletten sloegen goed aan en inmiddels is er al 6 liter vocht uit mijn systeem.

De herstelfase van mijn achterzijde verloopt heel anders dan de voorzijde. Waar ik bij de voorzijde na een week of drie voorzichtig dacht over een paar honderd meter rennen, ben nu al heftig aan 't fantaseren over hoe ver en lang ik wil gaan lopen. Met name omdat mijn verzoek voor een buikwandcorrectie door de verzekering is afgedaan als "je bent niet ernstig genoeg". Ok, dan nog maar even niet! Tijd om de doelen van 2017 te resetten en te kijken wat ik wil.

1. Een gezond gewicht: 85kg. Als volwassen vrouw nog nooit gehad, dus 2017, tijd voor 85kg!
2. Een vetpercentage van 20% of minder. Ben met 22% al lekker onderweg, maar het is nu tijd om door te pakken!
3. Me opgeven voor de London-marathon van 2018! Genoeg getwijfeld, ik ga me "gewoon" inschrijven!

De selectieprocedure is pittig, want niet alle aanmeldingen mogen ook mee doen, maar hier ga ik voor! De London-marathon is één van de weinige marathons zonder eindtijd. Dus er zijn ook mensen die er bijvoorbeeld 10 uur over doen. Ik verwacht er geen 10 uur over te doen, maar als langzame renner is 't prettig om geen tijdstress te hebben.

Mijn plan is om dit jaar wel mijn tempo te gaan verhogen, zodat ik ergens dit jaar (en niet bij Disney, want dan wil ik ook tijdens het rennen nog foto's maken en zo) een halve marathon te rennen van 2,5 uur. Als dat lukt, dan is het pad geopend om een marathon van 5,5/6 uur te rennen. Het voordeel hiervan is, dat als ik word uitgeloot voor London, ik mee kan doen aan bijvoorbeeld de Berlijn-marathon. Als ik daar aan mee zou doen, zou dat wel iets poëtisch hebben, want daar begon mijn eerste halve marathon-reis en eindigt mijn eerste hele marathon-reis in dezelfde stad.

Soms moet je iets negatiefs oppakken, omdraaien en een positieve draai aan geven. Ik kan wel blijven hangen in het balen, maar dat gaat mij niet verder helpen! Voor mij is mijn doel duidelijk, en ik ga hard werken om het te halen!

En als klap op mijn positieve vuurpijl, heb ik ook nog eens start bewijs gewonnen voor de Dam tot Dam loop!!! Maar daarover volgende keer meer!
0 Reacties

Blauwe beentjes en zo

3/18/2017

0 Reacties

 
Foto
Dag lieve voetstapvolgers,

Het is gebeurd! Mijn laatste lipoedeemoperatie. In totaal is er nu 7 liter lipoedeemvet weggehaald en 1,5 liter gezond vet om mijn billen en heupen te shapen. (Even voor het beeld, de originele inschatting was 15 liter.) En deze week gaat mijn blog over de woorden van mijn chirurg dr. Don: "Ik wil niet, dat als je aan ons denkt, dat je alleen de pijn herinnert." De reden van deze uitspraak is, dat ik blijkbaar vrij ongevoelig ben voor deze verdovingsvloeistof. Ze hebben ongeveer drie tot vier keer zoveel gebruikt dan de vorige keer, en alsnog lag ik aan het eind te huilen omdat ik de pijn niet meer aankon.

De aansluiting naar hardlopen was me direct duidelijk. Vorig jaar rond deze tijd maakte ik me klaar voor de halve marathon van Berlijn. Met 35.000 mensen stond ik in een startvak, 15 kilometer heb ik gevlogen, 3 kilometer heb ik gekropen en gehuild en 3,1 kilometer ben ik boven de pijn en de vermoeidheid uitgestegen en heb ik die finishlijn gehaald. En al die pijn die weet ik niet meer.. Ik weet nog de euforie van het zien van de finishlijn, de emotie (lees tranen) wat het met zich meebracht, het biertje, de banaan, maar de pijn.. Nee, geen idee..

Ook de Berenloop, zelfde verhaal, ik weet nog dat ik elke kilometer even moest wandelen tegen de kramp. Dat ik heb afgezien op 't strand.. Maar het precieze gevoel daar? Geen idee! De emotie van kroeg na kroeg je naam te horen schreeuwen alsof je een wereldrecord loopt, de rode loper helemaal speciaal voor mij alleen, de medaille, de fysio met zijn warme deken.. Allemaal helemaal speciaal voor mij (en al die andere lopers) alleen. En alle pijn? Geen idee hoe dat nu precies voelde.

Het is niet een pijn die je bijna voelt als je eraan denkt, zoals bijvoorbeeld een verzwikte enkel of een platte duik in het zwembad. Het is een pijn die er is, maar daarna volledig naar de achtergrond verdwijnt, want het positieve deel is belangrijker dan de pijn. Zo ook met de pijn van de operatie, hoe lamlendig en vreselijk ik me de uren na tijdens en na de ingreep ook voelde, nu is dat weg. Ik zie alleen die ronde billen op de foto, de slanke benen die eronder staan en die heupen die nooit meer tot boven mijn taille gaan komen..

Wat ik wel kan "herbeleven" is de naald die naar binnen gaat. Alsof je met kartelige nagels je huid schraapt, maar dan harder. Er werd ook gezegd dat ik hardnekkig vet had, van die kleine klote gele knobbels die stug bleven zitten.. Totdat de magische handen van Don en Yvonne daar eens even lekker korte metten mee maakten!

De napijn is vervelend, maar voelt eigenlijk als een hele hele hele zware bil- en beentraining. Dus wandel ik in huis rond met de wandelstok van mijn Opi, perfecte oplossing.

Dus, lieve lieve Don, maak je geen zorgen. De pijn van de operatie is een soort halve marathon-pijn, die vergeet je zo weer zodra je de eindstreep hebt gehaald.. En als ik aan jullie denk, zal ik denken aan de goede zorgen, de manier waarop je mijn lijf als een soort ruwe diamant geslepen hebt. Dat je in de OK bleef hangen om me gerust te stellen.. En de pijn? Ach, laten we het er maar op houden dat ik nog wel vaker een halve en misschien door jouw prachtige werk een hele marathon zal rennen..
0 Reacties

Hoofd vol, handen leeg

3/1/2017

0 Reacties

 
Foto
Dag lieve voetstapvolgers,

Zoals jullie gemerkt hebben, is het een beetje stil op het blog-front. Dit komt omdat ik mijn hoofd zo vol heb zitten met van alles en nog wat, dat er van bloggen niet zo veel komt. Ik zit nu volle bak in de voorbereiding tot mijn tweede lipoedeem-operatie en dat vraagt veel. Wel post ik regelmatig wat op Instagram, dus je kan me daar ook volgen via @fitfatfine.

Misschien vragen jullie je af wat deze voorbereiding inhoudt. Eigenlijk is het heel simpel. Ik volg een soort "bodybuilding-prep" zoals deze atleten dit doen voor een poseerwedstrijd. Dit betekent veel sporten, weinig eten en steeds een beetje meer moe zijn. (Er komt wel meer bij kijken, maar dat is al een blog op zich.)

Elke dag bestaat op dit moment voor mij uit de volgende routine:
- Opstaan, ontbijt en een lading voedingssupplementen, genoeg voor een tweede ontbijt, naar binnen werken.
- Op naar het werk. Dit met mijn groene tasje, met daarin precies afgemeten wat ik voor dat moment mag eten. Het liefst eet ik thuis, maar dat is niet altijd haalbaar.
- Bij thuiskomst snel omkleden en dan naar de gym. Daar train ik ongeveer 45 minuten kracht en 45 minuten tot 1 uur cardio. (Ja, dat betekent dat ik een uur mij mentaal sta dood te vervelen op wat voor apparaat dan ook.)
- Avondeten, nog even een rondje met het hondje en dan naar bed.. En dan is het weer ochtend..

Voor bodybuilders is deze routine vaak nog zwaarder omdat zij pal na het opstaan nog een uur cardio erbij doen. Ook mogen zij minder eten dan dat ik mag. Denk nu niet dat het een soort uithongeren is. Als ik praat over minder, dan kijk je naar wat je eet. Op dit moment probeer ik weinig koolhydraten, veel eiwit en normaal vet te eten. (Een bodybuilder eet nu al veel minder (lees geen) koolhydraten en ook minder vet.) Vanaf deze week gaan bij mij de koolhydraten ook op "nul" en gaan we de laatste fase in. De reden dat ik het niet zo streng bezig ben als een bodybuilder is, dat een dergelijke voorbereiding uiteindelijk niet voor een grotere fitheid zorgt. Door het te doen zoals ik het doe, heb je wel een fitheidstoename of in ieder geval een fitniveau wat stabiel is.

Ik hoor jullie nu denken: "Maar waarom zou je dat jezelf aan doen?!" Heel simpel. Mijn lijf slaat vet rondom het lipoedeem-gebied wel op, maar voert het heel moeilijk af. Door op deze manier te eten en trainen wordt het lipoedeem (en mijn gewone vet) gedwongen om uiteindelijk toch het vet af te gaan geven en te verbranden. En hoe beter ik dat doe, hoe makkelijker straks de operatie gaat. Want dan hoeft de chirurg geen 15 liter weg te halen in totaal (dit was gepland) maar 10. Dit betekend één operatie minder en dus een sneller herstel. Uiteraard is dit met ondersteuning van Endermologie (bindweefselmassage), want zonder deze massages zou het niet zo'n spectaculair resultaat geven. Dus dapper doorgaan..

Dus soms moet je even op je tandvlees bijten, sappelen en herkauwen om je doelen te halen. Het mag dan soms echt hard werken zijn.. Mijn cardioBFF en ik kunnen je beloven dat het de moeite waard is. De komende twee weken ben ik me even 100% aan het richten op mijn operatie, maar daarna beloof ik jullie veel blogs over rennen, fit-worden, modder-happen, zweet-druipen en andere sportzaken!
0 Reacties
<<Vorige
    Voor foto's check mijn " Plog" 
    ​(photo log)

    Wil je op de hoogte blijven van mijn blog? Ga naar contact en stuur mij een mailtje! Dan zet ik je op de mailinglist en hoef je geen letter of stap meer te missen!

    Foto

    About:

    Blog over iets compleet gestoords...
    ​Hardlopen

    Archieven

    Juni 2016
    Mei 2016
    April 2016
    Maart 2016

    Categorieën

    Alles

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.
  • Blog
  • Plog
  • Over
  • Contact
  • Links en nieuws