Dag lieve voetstapvolgers!
Het gave van hardlopen is dat we samen één grote club zijn.. Over 't algemeen gesproken verbroedert het en je maakt overal ter wereld snel vrienden met je "I'm a runner"-status. Je hebt tenslotte altijd gespreksstof. Zo ook deze week toen ik samen met Dick en Nina de 5km-afstand van de marathon van Amersfoort heb gelopen.
Wie zijn Dick en Nina?!?!?!? Hoor ik jullie denken.. Dat zijn de man van, en de dochter van mijn moeders beste vriendin.. (Volg je 't nog?) Tijdens mijn vaders verjaardag ging het over hardlopen.. Dick vertelde dat hij samen met Nina mee gaat doen aan de 5km loop in Amersfoort, dus dacht ik: "leuk, ik doe ook mee". Zo gezegd, zo gedaan dus we lopen samen!
Gameday!!! Strak blauwe lucht.. 26 graden.. Time to run.. Wel warm! Voor de zekerheid extra water mee. Ik heb er zin in, maar ben ook wel een beetje zenuwachtig om te rennen met mensen waar ik nog nooit mee samen heb gerend. Omdat je toch altijd even aan elkaars tempo moet wennen..
Maar dat gaat de pret zeker niet drukken.. Want ik kan niet wachten om het asfalt onder mijn renschoenen te voelen.
Het startkanon klinkt en we zijn weg.. (Lees: we staan nog te kletsen en schrikken ons rot). Oh, trouwens, Femke (een vriendin van Nina) rent ook mee! Gezellig met zijn viertjes gaan we van start.. Zei ik 26 graden? Ik bedoelde eigenlijk standje Mordor!!! Wat een hitte zeg! Ik heb denk ik nog nooit in zulk warm weer een run gedaan.. En het leek ook wel of de temperatuur opliep met elke stap!!! En dan niet de normale +10 graden.
Met de mensenmassa mee rennen we door Amersfoort, een heerlijk gebied om te rennen omdat het zo veel afwisseling biedt. Van de oude binnenstad door een moderne wijk, heuveltje op, heuveltje af kortom een schitterende loop!
Dit is Nina's eerste run en het gaat hartstikke goed!!! Met deze temperatuur is rennen sowieso al een uitdaging, zeker als het de eerste keer is. De spanning van in de meute rennen, tot de "angst van als laatste eindigen" is tijdens zo'n run het geval.. Maar ze ging als een trein! Stabiel in tempo en dapper door!
Onderweg waren extra waterposten neergezet en ook de toeschouwers dragen hun eigen steentje bij... De lokale kinderen hebben gewillige slachtoffers gevonden om te worden natgespoten met waterpistooltjes en tuinslangen.. Elke renner, elke toeschouwer (vooral die met water) zijn vandaag helden! Ze zorgen voor de nodige motivatie of extra inspanning om deze loop uit te lopen!
Dan komt de koppelbrug in zicht en brengt de dankbare laatste bocht en koelte met zich mee.. Met een laatste tempoversnelling rennen we de finish over. Daar wacht de medaille, water (WATERRRRRRRR, bijna belangrijker dan de medaille, bijna zei ik hè?) en ons welkomscomité, bestaande uit onze lieve aanhang.
En zo was ik vandaag getuige.. Getuige van de mooie transformatie van Nina, die van een "ik doe mee aan een run"-meisje transformeerde naar een runner! Want onder het genot van een welverdiend biertje werden de mogelijkheden besproken voor de vervolgrun, betere tijden en dat ze volgend jaar zeker de 10 wil doen.. Hoe gaaf om te zien dat deze sport, ondanks zijn soms zware testen op lichaam en geest nog elke dag nieuwe verslaafden maakt. Zo ook vandaag!
Uiteraard hoop ik zeker nog een keer met dit gezelschap te mogen rennen.. En dat komt volgens mij wel goed!
Tot volgende week, dan gaat de strong Vikingrun los!
Het gave van hardlopen is dat we samen één grote club zijn.. Over 't algemeen gesproken verbroedert het en je maakt overal ter wereld snel vrienden met je "I'm a runner"-status. Je hebt tenslotte altijd gespreksstof. Zo ook deze week toen ik samen met Dick en Nina de 5km-afstand van de marathon van Amersfoort heb gelopen.
Wie zijn Dick en Nina?!?!?!? Hoor ik jullie denken.. Dat zijn de man van, en de dochter van mijn moeders beste vriendin.. (Volg je 't nog?) Tijdens mijn vaders verjaardag ging het over hardlopen.. Dick vertelde dat hij samen met Nina mee gaat doen aan de 5km loop in Amersfoort, dus dacht ik: "leuk, ik doe ook mee". Zo gezegd, zo gedaan dus we lopen samen!
Gameday!!! Strak blauwe lucht.. 26 graden.. Time to run.. Wel warm! Voor de zekerheid extra water mee. Ik heb er zin in, maar ben ook wel een beetje zenuwachtig om te rennen met mensen waar ik nog nooit mee samen heb gerend. Omdat je toch altijd even aan elkaars tempo moet wennen..
Maar dat gaat de pret zeker niet drukken.. Want ik kan niet wachten om het asfalt onder mijn renschoenen te voelen.
Het startkanon klinkt en we zijn weg.. (Lees: we staan nog te kletsen en schrikken ons rot). Oh, trouwens, Femke (een vriendin van Nina) rent ook mee! Gezellig met zijn viertjes gaan we van start.. Zei ik 26 graden? Ik bedoelde eigenlijk standje Mordor!!! Wat een hitte zeg! Ik heb denk ik nog nooit in zulk warm weer een run gedaan.. En het leek ook wel of de temperatuur opliep met elke stap!!! En dan niet de normale +10 graden.
Met de mensenmassa mee rennen we door Amersfoort, een heerlijk gebied om te rennen omdat het zo veel afwisseling biedt. Van de oude binnenstad door een moderne wijk, heuveltje op, heuveltje af kortom een schitterende loop!
Dit is Nina's eerste run en het gaat hartstikke goed!!! Met deze temperatuur is rennen sowieso al een uitdaging, zeker als het de eerste keer is. De spanning van in de meute rennen, tot de "angst van als laatste eindigen" is tijdens zo'n run het geval.. Maar ze ging als een trein! Stabiel in tempo en dapper door!
Onderweg waren extra waterposten neergezet en ook de toeschouwers dragen hun eigen steentje bij... De lokale kinderen hebben gewillige slachtoffers gevonden om te worden natgespoten met waterpistooltjes en tuinslangen.. Elke renner, elke toeschouwer (vooral die met water) zijn vandaag helden! Ze zorgen voor de nodige motivatie of extra inspanning om deze loop uit te lopen!
Dan komt de koppelbrug in zicht en brengt de dankbare laatste bocht en koelte met zich mee.. Met een laatste tempoversnelling rennen we de finish over. Daar wacht de medaille, water (WATERRRRRRRR, bijna belangrijker dan de medaille, bijna zei ik hè?) en ons welkomscomité, bestaande uit onze lieve aanhang.
En zo was ik vandaag getuige.. Getuige van de mooie transformatie van Nina, die van een "ik doe mee aan een run"-meisje transformeerde naar een runner! Want onder het genot van een welverdiend biertje werden de mogelijkheden besproken voor de vervolgrun, betere tijden en dat ze volgend jaar zeker de 10 wil doen.. Hoe gaaf om te zien dat deze sport, ondanks zijn soms zware testen op lichaam en geest nog elke dag nieuwe verslaafden maakt. Zo ook vandaag!
Uiteraard hoop ik zeker nog een keer met dit gezelschap te mogen rennen.. En dat komt volgens mij wel goed!
Tot volgende week, dan gaat de strong Vikingrun los!