Dag lieve voetstapvolgers,
Het is best stil hier hè? Zo, in de zomer. Dat betekent niet dat ik stil zit, maar dat het zo druk is dat bloggen een soort "oeps oh ja" is geworden. Maar aangezien de zomer nu bijna op zijn einde is, is het tijd voor nieuwe blogs, nieuwe inspiratie en om nieuwe avonturen om te beleven samen met jullie.
Vorige week ben ik teruggekomen van Lowlands, het festival waar voor mij alles anders werd. Alweer vier jaar geleden om zes uur in de ochtend, in een wc-hokje, op camping 3, kwam het besluit: alles moet anders. Daar zat ik alweer ziek van het eten, mijn slechte leefgewoontes. En eerst alles uit te hebben gekotst en vervolgens gescheten, wist ik, zo kon ik niet door gaan. Mijn lijf was er klaar mee. En ik ook.
Toen ik maandag thuis kwam ben ik gaan lezen in mijn redding: "De voedselzandloper" en begon ik opnieuw. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en is letterlijk alles anders.. Nieuwe levensstijl, nieuw huis, nieuwe kijk op het leven. En een heel nieuw scala aan doelen.
4 jaar geleden was in huis traplopen al een uitdaging, en nu ga ik over een paar weken al naar Disneyland om daar 5k, 10k, 21,1k en de trappen van de Sacre Cour op, te rennen, te genieten en mijn eigen grenzen opnieuw op te zoeken.
Aan het begin van mijn reis was afvallen niet mijn hoofddoel, het hoofddoel was fit worden. Mijn lijf uitdagen en niet meer letterlijk en figuurlijk ziek zijn van mijn levensstijl. En dit is gelukt. Meer gelukt dan ik kon bedenken in dat wc-hokje.
Elk jaar denk ik toch terug aan die ene Lowlands, omdat het zo'n cruciaal moment is geweest. Net zo'n ding als "gaan studeren" of als "gaan samenwonen" of iets in die richting. Een levensveranderende keuze die van tevoren niet duidelijk weergeeft wat de impact gaat zijn.
Natuurlijk is mijn weg naar hoe ik nu ben en hoe ik wil zijn niet altijd een mooie vers aangelegde asfaltweg. Meestal is het net zoals het terrein van Lowlands. Met stukken mooi asfalt, maar ook platgetrapt gras, modder die met wat met houtsnippers is opgevuld, weggetjes met megagrote kiezels, de bekende brug (waar menig wieltje sneuvelt) oneindig veel mensen en tentjes (soms stevig vastgezet, vaak al half ingestort op zaterdag). Kortom, fit (en slank) worden is niet altijd even makkelijk. Maar dat maakt, dat als je bent waar je wilt zijn (vooraan in de pit van de Alphatent bij je favo bandje) het extra bijzonder is.
Zodra de muziek door je lijf gaat en je niet meer vastzit aan het leven buiten Lowlands, je oude leven dus, ben je vrij. Ik zit niet meer vast in een lijf wat niet meer wil.. Sta ik al vooraan? Nee, dat ook niet. Maar de dranghekken bij het podium zijn in zicht. En dan is het extra moeilijk om door te zetten, om niet te blijven staan waar ik nu sta, omdat ik het nu ook al goed kan zien. Of ik ooit de dranghekken zal aanraken weet ik niet, maar dicht in de buurt komen dat zeker.
Het is best stil hier hè? Zo, in de zomer. Dat betekent niet dat ik stil zit, maar dat het zo druk is dat bloggen een soort "oeps oh ja" is geworden. Maar aangezien de zomer nu bijna op zijn einde is, is het tijd voor nieuwe blogs, nieuwe inspiratie en om nieuwe avonturen om te beleven samen met jullie.
Vorige week ben ik teruggekomen van Lowlands, het festival waar voor mij alles anders werd. Alweer vier jaar geleden om zes uur in de ochtend, in een wc-hokje, op camping 3, kwam het besluit: alles moet anders. Daar zat ik alweer ziek van het eten, mijn slechte leefgewoontes. En eerst alles uit te hebben gekotst en vervolgens gescheten, wist ik, zo kon ik niet door gaan. Mijn lijf was er klaar mee. En ik ook.
Toen ik maandag thuis kwam ben ik gaan lezen in mijn redding: "De voedselzandloper" en begon ik opnieuw. Inmiddels zijn we 4 jaar verder en is letterlijk alles anders.. Nieuwe levensstijl, nieuw huis, nieuwe kijk op het leven. En een heel nieuw scala aan doelen.
4 jaar geleden was in huis traplopen al een uitdaging, en nu ga ik over een paar weken al naar Disneyland om daar 5k, 10k, 21,1k en de trappen van de Sacre Cour op, te rennen, te genieten en mijn eigen grenzen opnieuw op te zoeken.
Aan het begin van mijn reis was afvallen niet mijn hoofddoel, het hoofddoel was fit worden. Mijn lijf uitdagen en niet meer letterlijk en figuurlijk ziek zijn van mijn levensstijl. En dit is gelukt. Meer gelukt dan ik kon bedenken in dat wc-hokje.
Elk jaar denk ik toch terug aan die ene Lowlands, omdat het zo'n cruciaal moment is geweest. Net zo'n ding als "gaan studeren" of als "gaan samenwonen" of iets in die richting. Een levensveranderende keuze die van tevoren niet duidelijk weergeeft wat de impact gaat zijn.
Natuurlijk is mijn weg naar hoe ik nu ben en hoe ik wil zijn niet altijd een mooie vers aangelegde asfaltweg. Meestal is het net zoals het terrein van Lowlands. Met stukken mooi asfalt, maar ook platgetrapt gras, modder die met wat met houtsnippers is opgevuld, weggetjes met megagrote kiezels, de bekende brug (waar menig wieltje sneuvelt) oneindig veel mensen en tentjes (soms stevig vastgezet, vaak al half ingestort op zaterdag). Kortom, fit (en slank) worden is niet altijd even makkelijk. Maar dat maakt, dat als je bent waar je wilt zijn (vooraan in de pit van de Alphatent bij je favo bandje) het extra bijzonder is.
Zodra de muziek door je lijf gaat en je niet meer vastzit aan het leven buiten Lowlands, je oude leven dus, ben je vrij. Ik zit niet meer vast in een lijf wat niet meer wil.. Sta ik al vooraan? Nee, dat ook niet. Maar de dranghekken bij het podium zijn in zicht. En dan is het extra moeilijk om door te zetten, om niet te blijven staan waar ik nu sta, omdat ik het nu ook al goed kan zien. Of ik ooit de dranghekken zal aanraken weet ik niet, maar dicht in de buurt komen dat zeker.