Dag lieve voetstapvolgers,
Het is gebeurd! Mijn laatste lipoedeemoperatie. In totaal is er nu 7 liter lipoedeemvet weggehaald en 1,5 liter gezond vet om mijn billen en heupen te shapen. (Even voor het beeld, de originele inschatting was 15 liter.) En deze week gaat mijn blog over de woorden van mijn chirurg dr. Don: "Ik wil niet, dat als je aan ons denkt, dat je alleen de pijn herinnert." De reden van deze uitspraak is, dat ik blijkbaar vrij ongevoelig ben voor deze verdovingsvloeistof. Ze hebben ongeveer drie tot vier keer zoveel gebruikt dan de vorige keer, en alsnog lag ik aan het eind te huilen omdat ik de pijn niet meer aankon.
De aansluiting naar hardlopen was me direct duidelijk. Vorig jaar rond deze tijd maakte ik me klaar voor de halve marathon van Berlijn. Met 35.000 mensen stond ik in een startvak, 15 kilometer heb ik gevlogen, 3 kilometer heb ik gekropen en gehuild en 3,1 kilometer ben ik boven de pijn en de vermoeidheid uitgestegen en heb ik die finishlijn gehaald. En al die pijn die weet ik niet meer.. Ik weet nog de euforie van het zien van de finishlijn, de emotie (lees tranen) wat het met zich meebracht, het biertje, de banaan, maar de pijn.. Nee, geen idee..
Ook de Berenloop, zelfde verhaal, ik weet nog dat ik elke kilometer even moest wandelen tegen de kramp. Dat ik heb afgezien op 't strand.. Maar het precieze gevoel daar? Geen idee! De emotie van kroeg na kroeg je naam te horen schreeuwen alsof je een wereldrecord loopt, de rode loper helemaal speciaal voor mij alleen, de medaille, de fysio met zijn warme deken.. Allemaal helemaal speciaal voor mij (en al die andere lopers) alleen. En alle pijn? Geen idee hoe dat nu precies voelde.
Het is niet een pijn die je bijna voelt als je eraan denkt, zoals bijvoorbeeld een verzwikte enkel of een platte duik in het zwembad. Het is een pijn die er is, maar daarna volledig naar de achtergrond verdwijnt, want het positieve deel is belangrijker dan de pijn. Zo ook met de pijn van de operatie, hoe lamlendig en vreselijk ik me de uren na tijdens en na de ingreep ook voelde, nu is dat weg. Ik zie alleen die ronde billen op de foto, de slanke benen die eronder staan en die heupen die nooit meer tot boven mijn taille gaan komen..
Wat ik wel kan "herbeleven" is de naald die naar binnen gaat. Alsof je met kartelige nagels je huid schraapt, maar dan harder. Er werd ook gezegd dat ik hardnekkig vet had, van die kleine klote gele knobbels die stug bleven zitten.. Totdat de magische handen van Don en Yvonne daar eens even lekker korte metten mee maakten!
De napijn is vervelend, maar voelt eigenlijk als een hele hele hele zware bil- en beentraining. Dus wandel ik in huis rond met de wandelstok van mijn Opi, perfecte oplossing.
Dus, lieve lieve Don, maak je geen zorgen. De pijn van de operatie is een soort halve marathon-pijn, die vergeet je zo weer zodra je de eindstreep hebt gehaald.. En als ik aan jullie denk, zal ik denken aan de goede zorgen, de manier waarop je mijn lijf als een soort ruwe diamant geslepen hebt. Dat je in de OK bleef hangen om me gerust te stellen.. En de pijn? Ach, laten we het er maar op houden dat ik nog wel vaker een halve en misschien door jouw prachtige werk een hele marathon zal rennen..
Het is gebeurd! Mijn laatste lipoedeemoperatie. In totaal is er nu 7 liter lipoedeemvet weggehaald en 1,5 liter gezond vet om mijn billen en heupen te shapen. (Even voor het beeld, de originele inschatting was 15 liter.) En deze week gaat mijn blog over de woorden van mijn chirurg dr. Don: "Ik wil niet, dat als je aan ons denkt, dat je alleen de pijn herinnert." De reden van deze uitspraak is, dat ik blijkbaar vrij ongevoelig ben voor deze verdovingsvloeistof. Ze hebben ongeveer drie tot vier keer zoveel gebruikt dan de vorige keer, en alsnog lag ik aan het eind te huilen omdat ik de pijn niet meer aankon.
De aansluiting naar hardlopen was me direct duidelijk. Vorig jaar rond deze tijd maakte ik me klaar voor de halve marathon van Berlijn. Met 35.000 mensen stond ik in een startvak, 15 kilometer heb ik gevlogen, 3 kilometer heb ik gekropen en gehuild en 3,1 kilometer ben ik boven de pijn en de vermoeidheid uitgestegen en heb ik die finishlijn gehaald. En al die pijn die weet ik niet meer.. Ik weet nog de euforie van het zien van de finishlijn, de emotie (lees tranen) wat het met zich meebracht, het biertje, de banaan, maar de pijn.. Nee, geen idee..
Ook de Berenloop, zelfde verhaal, ik weet nog dat ik elke kilometer even moest wandelen tegen de kramp. Dat ik heb afgezien op 't strand.. Maar het precieze gevoel daar? Geen idee! De emotie van kroeg na kroeg je naam te horen schreeuwen alsof je een wereldrecord loopt, de rode loper helemaal speciaal voor mij alleen, de medaille, de fysio met zijn warme deken.. Allemaal helemaal speciaal voor mij (en al die andere lopers) alleen. En alle pijn? Geen idee hoe dat nu precies voelde.
Het is niet een pijn die je bijna voelt als je eraan denkt, zoals bijvoorbeeld een verzwikte enkel of een platte duik in het zwembad. Het is een pijn die er is, maar daarna volledig naar de achtergrond verdwijnt, want het positieve deel is belangrijker dan de pijn. Zo ook met de pijn van de operatie, hoe lamlendig en vreselijk ik me de uren na tijdens en na de ingreep ook voelde, nu is dat weg. Ik zie alleen die ronde billen op de foto, de slanke benen die eronder staan en die heupen die nooit meer tot boven mijn taille gaan komen..
Wat ik wel kan "herbeleven" is de naald die naar binnen gaat. Alsof je met kartelige nagels je huid schraapt, maar dan harder. Er werd ook gezegd dat ik hardnekkig vet had, van die kleine klote gele knobbels die stug bleven zitten.. Totdat de magische handen van Don en Yvonne daar eens even lekker korte metten mee maakten!
De napijn is vervelend, maar voelt eigenlijk als een hele hele hele zware bil- en beentraining. Dus wandel ik in huis rond met de wandelstok van mijn Opi, perfecte oplossing.
Dus, lieve lieve Don, maak je geen zorgen. De pijn van de operatie is een soort halve marathon-pijn, die vergeet je zo weer zodra je de eindstreep hebt gehaald.. En als ik aan jullie denk, zal ik denken aan de goede zorgen, de manier waarop je mijn lijf als een soort ruwe diamant geslepen hebt. Dat je in de OK bleef hangen om me gerust te stellen.. En de pijn? Ach, laten we het er maar op houden dat ik nog wel vaker een halve en misschien door jouw prachtige werk een hele marathon zal rennen..