Dag lieve voetstapvolgers,
Daar zit ik dan, terug van Disney en nu alweer aan het kijken om te boeken voor volgend jaar! Ik had gedacht dat deze run een groot deel van mijn Disneyrun-honger zou stillen, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat het smaakt naar meer. Zo’n avondje in een super goed restaurant waarbij je al een food-baby hebt maar toch een toetje neemt. Zoiets. Maar voor ik op de zaken vooruit ga lopen en tijdens het schrijven van deze blog stiekem al boek voor volgend jaar, eerst maar eens een verslag van dit jaar.
Donderdagochtend 3:45: “Opstaan, we gaan naar Disney!”. Mijn telefoon trilt want Karin is ook al wakker. Ik kon al een uur daarvoor niet meer slapen dus sta nu maar op. Na een heerlijk bakje zwart vocht en een knuffel van Stitch gingen we onderweg. Zo ergens halverwege komen we pal achter Karin en Arjen te rijden, dus het is tijd voor een bak koffie (die echt heel vies was) en een plaspauze.
Om 11:00 zijn we bij het hotel en valt het kwartje dat het hotel het verkeerde hotel is. Want blijkbaar zijn er twee hotels in die straat, de een heet “Residance” en de ander “Resihome”. Maar goed, het mag de pret niet drukken en we vertrekken naar Disney. Eenmaal aangekomen bekijken we alle winkeltjes en mensen die voorbij komen en gaan we uiteindelijk maar in de niet-korter-wordende-rij bij de Expo voor het ophalen van de startbewijzen. Blijkbaar zijn ze daar ook echt gek op rijen, want eerst moet je in de rij voor je startbewijs, dan voor je T-shirt, dan voor met je startbewijs op de foto en dan om een photo pass aan te schaffen. Dus een dik uur en 5 rijen verder staan we pas weer buiten.
Na een hapje eten was het tijd voor slaap. Heel veel slaap. De volgende ochtend vertrokken we weer naar Disney om daar in te checken in het New Port Bay. We krijgen alvast alle informatie en kunnen om 3 uur onze sleutel ophalen. Dus gaan we (nadat ik met Pluto op de foto ben geweest) het park in. We hebben een aantal rides gedaan en gaan daarna lekker eten bij het hotel.
Om half 8 hobbelen Karin en ik als Knabbel en Babbel naar de start. De start was rechts en wij werden links gestuurd. Eigenwijs als echte eekhoorns toch naar rechts gegaan. Dus we moesten ons door een startvak of vijf heen worstelen (lees 1000 wachtende renners) voordat we eindelijk vooraan stonden. We waren gelukkig niet de enige, maar handig was anders.
Om 8 uur klinkt het startschot en gaan we van start. Na een oorverdovend applaus in de Village rennen we de studio’s in. Langs de hele route staat het personeel en het publiek te schreeuwen en al snel klinkt de eerste: “Kijk, Knabbel en Babbel (Chip and Dale, Tic à Tac)” Ergens bij twintig ben ik gestopt met tellen, zo veel mensen die ons nariepen! (Gelukkig dat ons kostuum zo’n succes is, want het is super warm rennen in zo’n onesie!) En voor de ingang van de studio’s staan daar ineens Belle en het Beest. Natuurlijk gaan we daar mee op foto! En daar werd aan ons gevraagd of wij op de foto wilden met een klein meisje. Blijkbaar lijken we dus echt goed!
Na Belle en het Beest hobbelden we verder en liepen we langs alle rides en bekende stukjes Disney. We hebben de auto van Cruella de Ville gezien, geknuffeld met Remi (Ratatouille), geposeerd met waterspuwers en genoten van alle stappen onderweg.
En dan was daar de finish. Eerst zien we Mickey en Minnie, en ineens stonden we oog in oog met de echte Knabbel en Babbel. Na een dikke knuffel en een leuke foto rennen we de finish over! 5k check!
Wat is die medaille groot en mooi zeg!!
Eenmaal terug in het hotel val ik als een blok in slaap om rond drie uur wakker te worden met hoofdpijn. Bang dat ik ziek aan het worden ben, en te weinig vocht binnen heb, toch maar aan het vieze kraanwater gegaan (chloorsmaakje) en toen dat niet hielp naar beneden om te vragen om aspirine. Dat was alleen via de dokter te krijgen, dus ik die arme man om half vier uit bed bellen om te vragen voor aspirine. Dat zou een duur grapje zijn geworden, want voor een doktersbezoekje rekenen ze € 100,-. Ik ben toch maar weer nog even gaan liggen, want wist dat mijn ouders die voor 80 cent wel bij zich hadden. Om kwart over vijf ging de echte wekker. Met hoofdpijn en al begon mijn proces “van Ruth naar Cruella”. Dus eerst mijn haar flink getoupeerd en daarna de verf er in. Om zes uur keek ik in de spiegel naar een heuse Cruella. Na een mooie foto in het hotel gingen Pieter (die me uit ging zwaaien) en ik onderweg naar het startvak. Om half zeven stond ik tussen blauwbekkende mederenners klaar om te gaan. Ineens was die hele warme badjas geen overbodige luxe, en kreeg ik jaloerse blikken links en rechts. (en even tussendoor, half zeven is echt te vroeg voor een run!)
Stipt zeven uur klonk het startschot en begon mijn 10k. Na een rondje studio’s kwamen we in het Disneypark zelf aan. Ik had al verwacht dat ik emotioneel zou worden, maar niet zo midden door. Toen ik vlak bij het kasteel was speelde “toppin’ a bag” (Marry Poppins) over de speaker en vloog er net een hele groep duiven over. Dit was zo mooi dat ik vol de tranen in ging. Gelukkig kon ik al snel weer lachen, want na de brug overgelopen te zijn stonden daar alweer de volgende groep schreeuwende fans. Het personeel werd ook van Cruella helemaal wild! Onderweg moest ik wel een aantal Disneyfiguren beloven dat ik een lieve Cruella was en ik echt alleen maar puppies zou knuffelen. Uiteraard ga ik geen lieve hondjes in een bontjas maken, zeker niet als je voor € 15 een badjas bij de Primark kan kopen die net zo goed werkt!
Tijdens de 5k werden Karin en ik al aangesproken door een man in een Plutopak, die zei dat we er zo goed uit zagen. Ook voor de 10k en een halve had deze man zich verkleed als Pluto en als gezworen vijand van puppies (Cruella) speelden we kat en muis met elkaar. De ene keer haalde hij mij in en de andere keer zat ik hem achterna. Dit tot vermaak van de omringende lopers.
Net toen het zonnetje zich door het donker heen begon te werken kwam de finish in zicht en nam ik mijn tweede medaille in ontvangst. Opnieuw een bakbeest! Wat zijn ze toch mooi!!!!
Na een bakkie gedronken te hebben en een uur onder de douche te hebben gestaan om al het witte en zwarte weer uit mijn haar te krijgen, was het tijd voor de studio’s. Dit ging niet helemaal zoals gepland want blijkbaar dachten alle andere lopers dit ook en was het super super druk. Na een ritje in de rock-and-rollercoaster kwam ik tot de conclusie dat ik echt niet zo fit was als ik dacht en besloot ik terug te gaan naar het hotel om daar een paar uur te gaan slapen.
Om een uur of twee kon ik er weer tegen aan en gingen we op onderzoek uit in het Wilde Westen. Pappa en Pieter doken Big Thunder Mountain in en ik had wel zin in wat te eten. Dus toen de heren weer naar buiten kwamen doken we een eettentje in om daar Karin en Arjen weer tegen te komen die vandaag samen het park hadden bekeken. Eenmaal aan de zoute friet viel het kwartje, want blijkbaar had ik zo veel gezweet in het Babbel-pak dat ik dus al mijn zouten zo in de voering had achtergelaten en daardoor had ik dus die hoofdpijn en voelde ik me niet zo fit. (De rest van het weekend daarom ook zakjes zout bij me gehad om af en toe deze achterover te slaan, en ja, da’s super vies, maar voelde me wel een stuk beter!)
Na de parade en een diner bij Billy Boobs (eigenlijk Bob’s, maar dit werd al snel boobs in de volksmond) vond ik het wel prima, en ben ik terug gegaan naar het hotel om daar nog even mijn lijf in het bubbelbad te laten zakken (niet op de kamer hoor, maar in het zwembad) en daarna heerlijk te gaan slapen.
Na een comateuze nacht ging om half zes opnieuw de wekker. (Serieus mensen, dat is toch geen opstaantijd?!?!?!?!?) Nu voor de halve marathon. Gelukkig was ik nu echt een heel stuk fitter dan de dag ervoor en kreeg ik nu wel mijn ontbijt en een extra banaan weg.
Opnieuw was het best fris om kwart over zes in het startvak, maar gelukkig had ik mijn windjack aan die ik na de start aan Pieter zou afgeven die in het fanvak stond. Om zeven uur klonk het startschot, en weg waren we. Na eerst ongeveer 8k in het park te hebben gehobbeld gingen we naar het gebied er omheen. Het gave was dat ze eigenlijk de hele route “dubbel” hadden opgezet. Dus je rende eigenlijk de hele tijd mensen tegemoet. Onderweg stonden er bandjes, een breakdance act, dj’s en een groep cheerleaders om ons aan te moedigen. Super gaaf! Ook hadden ze het parcours versierd met onder andere vliegers. Ook bij deze run waren er veel mensen in kostuum. Dat van mij stond mooi, was niet al te warm, maar gaf me wel enorme schuurplekken over mijn ribben!! Ik voelde al snel dat het foute boel was, maar hoe erg, dat merkten we later onder douche..
Na 16k was daar het Santa Fé hotel weer in zicht en renden we langs verschrikte gasten die nog lekker lagen te slapen en ineens “Allez Allez Boom Boom” recht voor hun raam hoorden. We liepen nog langs de andere hotels en ineens was mijn eigen slaapplekkie weer in zicht! Het New Port Bay! En het bord met de 19k. Dan ben je er echt bijna toch? Gelukkig maar, want ik kwam Thor (man met de hamer) net tegen! De route ging via de Village (hallo Pappa! Neon-oranje shirt aan en dan nog erlangs lopen) en de hoofdingang terug de studio’s in (yes, bordje 20k voorbij). Nog heel even, maar daar nog snel even op de foto met Tinkerbell en de startauto van de Parade.
Toen het hoekje om, en daar lagen ze dan, de laatste meters van dit crazy runDisney-weekend. 36k gerend, 90k gewandeld, de finish over en opnieuw wachtte daar een enorme groep mensen met medailles. Deze vind ik het mooist! Na het ophalen van de Bibedi-Bobedi-Boo-medaille (de extra medaille die je krijgt als je de 10k en de halve loopt) de laatste renners aangemoedigd vanaf een terrasje. En daarna de laatste uurtjes doorgebracht in het New Port Bay.
Na een dagje park nog enorm genoten van het vuurwerk, en nog meer van geen spierpijn!!! Helemaal niets.. Dat zou je wel verwachten, maar blijkbaar is een paar keer in een achtbaan en rondjes lopen daar goed voor!
In de avond checken Pieter en ik weer in bij het eerste hotel. De volgende dag vertrekken we naar Parijs voor mijn laatste uitdaging van het weekend, de trappen van de Sacre Coeur oprennen. Met brandende longen en gillende bovenbenen kwam ik boven, maar het is me wel gelukt!! En dat na zo veel kilometers al in de benen!!!
Kortom, de website van het boeken staat nu open naast mijn blogsite, want ik wil dit nog een keer meemaken! Zo bijzonder, zo gaaf, zo betoverend!