Dag lieve voetstapvolgers,
Wat een week weer, hè? Kan nog steeds niet geloven dat ik naar Disneyland mag!!! En ik weet het nu al een paar weken. De aflevering van Puur Geluk terugkijken was echt heel leuk en ik vind het nog steeds bijzonder dat ik uitgekozen ben.
Deze week is mijn revalidatie begonnen. Na een paar dagen op de bank te hebben doorgebracht voorzichtig weer begonnen met wandelen en af en toe een blik werpen op de gewichten. Hoewel het herstel als een schildpad gaat (voor mijn gevoel), verzekert de dokter me dat ik ga als een haas. De hechtingen zijn er donderdag uitgehaald en de wondjes genezen netjes.. Ook de zwelling is weinig, vindt hij. (Persoonlijk vind ik de zwelling heel erg veel en ik hoop dat hij snel afneemt)
Donderdagmorgen onder de douche kwam ik achter een nieuwe blauwe plek. Mijn knieholtes zijn helemaal paars!!!! Ach, het hoort er bij, denk ik. Elke dag gaat het een beetje beter, maar veel te langzaam. Ik las vandaag dat het wel tot drie maanden (aaaaaahrrgghhh) kan duren voordat de zwelling helemaal weg is! Drie maanden?! Dat gaat dus niet gebeuren.. Gelukkig mag ik volgende week donderdag al naar de fysio voor lymfdrainage. En ik kan je vertellen, kan niet wachten tot ze me martelt en het vocht verdwijnt.
Vrijdag was ik er officieel klaar mee, klaar met het moeten concentreren om te plassen (probeer maar eens te plassen als je nog stof (de compressiebroek) om je benen en billen hebt zitten, onmogelijk) klaar met het strompelen, de pijn, de voetbal die ik gevoelsmatig tussen mijn benen klem als ze te dicht op elkaar komen. Dus heb ik gedaan wat niet mocht. Gegooid met gewichten. Eerst wat bovenlijf-oefeningen en daarna wat onderlijf-oefeningen. Ik moest wat doen! Gelukkig had ik 's avonds geen extra zwelling en voelde mijn lijf weer van mij.
Bizar eigenlijk, hoe ik drie jaar geleden echt geen fijnere dagbesteding kon verzinnen dan de hele dag op de bank, onder een dekentje en een boek voor mijn neus.. Nu is elk moment op die bank bijna een kwelling. Ik zou zo graag een rondje gaan rennen.. Zaterdag lag er sneeuw, en ik? Ik mocht fijn een rondje lopen met het hondje inplaats van door de sneeuw te baggeren.. Om daarna eerst weer een uur te moeten bijkomen van de "inspanning". Ik weet dat het een heel goed doel heeft en ik blij moet zijn dat ik inmiddels normaal en redelijk pijnvrij kan lopen, maar toch..
Ik zou bijna de dagen in mijn kalender afstrepen.. Op 6 februari mag ik weer. En reken maar van Yes dat ik dan ga! Dan staat mijn eerste Harry-run van dit jaar op het programma! De 5k "constance vigilance" Mad-Eye Moody-run. Mijn beloning voor vier weken niet rennen. En ik ga daar dus ook volle bak van genieten.
En eigenlijk mag ik niet klagen, we zijn nu een dikke week verder en ik merk dat elke dag beter gaat. Zondag heb ik op een bijna normaal tempo de loopband onveilig gemaakt en eigenlijk gaat met gewichten gooien ook elke dag makkelijker.. Uiteraard nog met lichte gewichten, maar ik kan het wel weer. Ik had zelfs zondag een beetje spierpijn! En ik word technisch steeds beter zo, want kan niet meer "sjoemelen", ik moet de oefening perfect gecontroleerd uitvoeren, omdat ik anders de kans heb om mijn benen te raken.. En dat wil ik niet!
Kortom, ik heb deze week een beetje geklaagd, en ik beloof jullie, dat is nu weer afgelopen. Want moest het even kwijt, maar deze knorrepot gaat zich weer focussen op positief. Over negen weken staat deel twee op de planning! Tijd om weer te gaan voorbereiden!
Wat een week weer, hè? Kan nog steeds niet geloven dat ik naar Disneyland mag!!! En ik weet het nu al een paar weken. De aflevering van Puur Geluk terugkijken was echt heel leuk en ik vind het nog steeds bijzonder dat ik uitgekozen ben.
Deze week is mijn revalidatie begonnen. Na een paar dagen op de bank te hebben doorgebracht voorzichtig weer begonnen met wandelen en af en toe een blik werpen op de gewichten. Hoewel het herstel als een schildpad gaat (voor mijn gevoel), verzekert de dokter me dat ik ga als een haas. De hechtingen zijn er donderdag uitgehaald en de wondjes genezen netjes.. Ook de zwelling is weinig, vindt hij. (Persoonlijk vind ik de zwelling heel erg veel en ik hoop dat hij snel afneemt)
Donderdagmorgen onder de douche kwam ik achter een nieuwe blauwe plek. Mijn knieholtes zijn helemaal paars!!!! Ach, het hoort er bij, denk ik. Elke dag gaat het een beetje beter, maar veel te langzaam. Ik las vandaag dat het wel tot drie maanden (aaaaaahrrgghhh) kan duren voordat de zwelling helemaal weg is! Drie maanden?! Dat gaat dus niet gebeuren.. Gelukkig mag ik volgende week donderdag al naar de fysio voor lymfdrainage. En ik kan je vertellen, kan niet wachten tot ze me martelt en het vocht verdwijnt.
Vrijdag was ik er officieel klaar mee, klaar met het moeten concentreren om te plassen (probeer maar eens te plassen als je nog stof (de compressiebroek) om je benen en billen hebt zitten, onmogelijk) klaar met het strompelen, de pijn, de voetbal die ik gevoelsmatig tussen mijn benen klem als ze te dicht op elkaar komen. Dus heb ik gedaan wat niet mocht. Gegooid met gewichten. Eerst wat bovenlijf-oefeningen en daarna wat onderlijf-oefeningen. Ik moest wat doen! Gelukkig had ik 's avonds geen extra zwelling en voelde mijn lijf weer van mij.
Bizar eigenlijk, hoe ik drie jaar geleden echt geen fijnere dagbesteding kon verzinnen dan de hele dag op de bank, onder een dekentje en een boek voor mijn neus.. Nu is elk moment op die bank bijna een kwelling. Ik zou zo graag een rondje gaan rennen.. Zaterdag lag er sneeuw, en ik? Ik mocht fijn een rondje lopen met het hondje inplaats van door de sneeuw te baggeren.. Om daarna eerst weer een uur te moeten bijkomen van de "inspanning". Ik weet dat het een heel goed doel heeft en ik blij moet zijn dat ik inmiddels normaal en redelijk pijnvrij kan lopen, maar toch..
Ik zou bijna de dagen in mijn kalender afstrepen.. Op 6 februari mag ik weer. En reken maar van Yes dat ik dan ga! Dan staat mijn eerste Harry-run van dit jaar op het programma! De 5k "constance vigilance" Mad-Eye Moody-run. Mijn beloning voor vier weken niet rennen. En ik ga daar dus ook volle bak van genieten.
En eigenlijk mag ik niet klagen, we zijn nu een dikke week verder en ik merk dat elke dag beter gaat. Zondag heb ik op een bijna normaal tempo de loopband onveilig gemaakt en eigenlijk gaat met gewichten gooien ook elke dag makkelijker.. Uiteraard nog met lichte gewichten, maar ik kan het wel weer. Ik had zelfs zondag een beetje spierpijn! En ik word technisch steeds beter zo, want kan niet meer "sjoemelen", ik moet de oefening perfect gecontroleerd uitvoeren, omdat ik anders de kans heb om mijn benen te raken.. En dat wil ik niet!
Kortom, ik heb deze week een beetje geklaagd, en ik beloof jullie, dat is nu weer afgelopen. Want moest het even kwijt, maar deze knorrepot gaat zich weer focussen op positief. Over negen weken staat deel twee op de planning! Tijd om weer te gaan voorbereiden!