Dag lieve voetstapvolgers,
Hierbij, zoals beloofd, mijn blog over de Berenloop. Ik lig nu vers onder de douche vandaan onder een deken en ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Dit was denk ik fysiek en mentaal de zwaarste run voor mij ooit.
Het weer zat helemaal mee, op 4 spetters na een heerlijk zonnetje met een "beetje" wind. Dat was al een goed begin van de dag. Ook mijn darmen waren on point en werkten goed mee. Maar wat was het koud voor de start! Met twee truien, mijn muts en handschoenen aan had ik het nog koud. Het erge was dat ik mensen in hemdjes en korte broekjes voorbij zag lopen alsof het hoogzomer was.
Na de luide misthoorn gingen we van start. Pieter uitgezwaaid en binnen 500 meter was die trui te warm. Trui uit. Na weer 500 meter trok mijn linker scheenbeenspier in de kramp.. Toen die weg was, trok rechts in de kramp. En toen die weg was, begon mijn heup, en toen mijn bil, en opnieuw mijn kuit.. De hele 21,1 km heb ik kramp of pijn gehad! Wat een gevecht om niet op te geven.
Ik had voor de start de waterposten op mijn arm gezet, en de kilometers er naartoe vanaf de vorige. Gewoon om te kijken of het fijn was. En het was heerlijk! Rennen van post naar post is minder ver dan 21,1 km in één keer. Elke keer zat er ongeveer 5 km tussen. En zo hobbelde ik langzaam richting de finish.
Bij kilometer dertien kwamen we het strand op. Een schitterend uitzicht voor de komende twee en een halve kilometer. Het zand was niet zo lekker om op te rennen, dus dan maar het advies van de huisbaas opgevolgd en stevig doorgewandeld. Na het 16-kilometer-bord was ik stuk. De kramp zat nu zowel in mijn kont als in mijn hamstrings. Dan zit er niets anders op dan wandelen en rennen af te wisselen.
Wat bijzonder is, en het grote verschil met Berlijn, is dat ik mijn tempo kon vasthouden. Dus geen eindeloze stappen naar de grond kijken en sjokkend vooruit. Nee, een "echte" interval. Dus wandelen op 6 km per uur en hardlopen tussen de 8 en de 8,5 km per uur. Eigenlijk minder vermoeiend dan doorsjokken. De 19-kilometer-drankpost zat pas op 19,6 km. Eenmaal er voorbij komt dan het einde echt in zicht.
De laatste meters zijn ingegaan. Na een paar bochten is daar dan de rode loper. Alsof ik een soort superster ben stond het publiek te schreeuwen en te juichen!
De finish over! Daar wacht een lieve dame met een medaille en een heer met een poncho tegen de kou. Uiteraard stond ik weer te janken.. Volgens mij gaat dat er ook niet meer uit, maar ik heb het gedaan! Ik heb een halve marathon gerend in mijn eentje! En het beste is: heb een PR gerend! 2 uur en 55 minuten! Dat is 5 minuten van mijn Berlijn-tijd af! En dat met al dat gewandel!
Tevreden kijk ik terug op 21,1 km pijn lijden. En hoewel ik mezelf ongeveer honderd keer heb voorgenomen dit nooit meer te doen, kan ik niet wachten tot de volgende uitdaging!
Hierbij, zoals beloofd, mijn blog over de Berenloop. Ik lig nu vers onder de douche vandaan onder een deken en ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Dit was denk ik fysiek en mentaal de zwaarste run voor mij ooit.
Het weer zat helemaal mee, op 4 spetters na een heerlijk zonnetje met een "beetje" wind. Dat was al een goed begin van de dag. Ook mijn darmen waren on point en werkten goed mee. Maar wat was het koud voor de start! Met twee truien, mijn muts en handschoenen aan had ik het nog koud. Het erge was dat ik mensen in hemdjes en korte broekjes voorbij zag lopen alsof het hoogzomer was.
Na de luide misthoorn gingen we van start. Pieter uitgezwaaid en binnen 500 meter was die trui te warm. Trui uit. Na weer 500 meter trok mijn linker scheenbeenspier in de kramp.. Toen die weg was, trok rechts in de kramp. En toen die weg was, begon mijn heup, en toen mijn bil, en opnieuw mijn kuit.. De hele 21,1 km heb ik kramp of pijn gehad! Wat een gevecht om niet op te geven.
Ik had voor de start de waterposten op mijn arm gezet, en de kilometers er naartoe vanaf de vorige. Gewoon om te kijken of het fijn was. En het was heerlijk! Rennen van post naar post is minder ver dan 21,1 km in één keer. Elke keer zat er ongeveer 5 km tussen. En zo hobbelde ik langzaam richting de finish.
Bij kilometer dertien kwamen we het strand op. Een schitterend uitzicht voor de komende twee en een halve kilometer. Het zand was niet zo lekker om op te rennen, dus dan maar het advies van de huisbaas opgevolgd en stevig doorgewandeld. Na het 16-kilometer-bord was ik stuk. De kramp zat nu zowel in mijn kont als in mijn hamstrings. Dan zit er niets anders op dan wandelen en rennen af te wisselen.
Wat bijzonder is, en het grote verschil met Berlijn, is dat ik mijn tempo kon vasthouden. Dus geen eindeloze stappen naar de grond kijken en sjokkend vooruit. Nee, een "echte" interval. Dus wandelen op 6 km per uur en hardlopen tussen de 8 en de 8,5 km per uur. Eigenlijk minder vermoeiend dan doorsjokken. De 19-kilometer-drankpost zat pas op 19,6 km. Eenmaal er voorbij komt dan het einde echt in zicht.
De laatste meters zijn ingegaan. Na een paar bochten is daar dan de rode loper. Alsof ik een soort superster ben stond het publiek te schreeuwen en te juichen!
De finish over! Daar wacht een lieve dame met een medaille en een heer met een poncho tegen de kou. Uiteraard stond ik weer te janken.. Volgens mij gaat dat er ook niet meer uit, maar ik heb het gedaan! Ik heb een halve marathon gerend in mijn eentje! En het beste is: heb een PR gerend! 2 uur en 55 minuten! Dat is 5 minuten van mijn Berlijn-tijd af! En dat met al dat gewandel!
Tevreden kijk ik terug op 21,1 km pijn lijden. En hoewel ik mezelf ongeveer honderd keer heb voorgenomen dit nooit meer te doen, kan ik niet wachten tot de volgende uitdaging!