Dag voetstapvolgers,
hierbij mijn verslag van Berlijn. Het zal een beetje gefragmenteerd en wat langer zijn, want ik ben van plan elk stuk van de beleving op te schrijven zodra het geweest is.
#vroeg
Op dit moment is het 9 uur, vrijdagochtend en zijn we al op vanaf 4. Nee, dit is geen 1 april grap! Vanmorgen vertrok de trein om half 6. Dus hobbelden Kim en ik om 5 uur door een nog diep slapend Hilversum richting station. Na een nacht van 4 uur zijn de korte hazenslaapjes in de trein een welkom iets.. Het feit dat de koffie alleen verkrijgbaar is bij Hannover, maar dat ze dat er niet bij vertellen, is wat minder. Straks bij aankomst ons dus eerst maar eens voorzien van warm, zwart goud.
Welcome to Hobbitsville
De treinreis verliep soepel en na een bakkie op het station, op naar de kamer. Bij aankomst blijkt het de kleinste kamer ooit te zijn. Stel je voor, dat kamertje in huis wat word gebruikt als rommelhok, nou daar dus een bed in (van muur tot muur), een glazen badkamerkabine en daarnaast net genoeg ruimte om met je voeten en de koffers het hele vloer oppervlak te bedekken.. Oh en t dekbed is ongeveer 1,70 lang.. Top locatie! koste weinig, maar dat is dan precies wat je krijgt!
Goed, op weg naar de expo en onze startbewijzen.. Supergaaf.. Je krijgt een soort festivalbandje om en dan een tas met je buiknummer en een lading goodies... daarna begeef je je onder zoet ruikende, neon gekleurde en allerlei soorten sportkleding dragende expo-ers. Je kan elk gelletje, drankje, tapeje, nieuw schoentje of broekje uitproberen (overigens geen goed idee want van te veel van die zooi word je dus nog drukker, en je darmen ook). Na 2 stands zit ik al ver boven mijn prikkeltax. Ik weet van gekkigheid niet meer waar ik moet kijken. We gaan bij de Adidas stand op de foto en daarna ontspannen. Met een bakkie kijken we naar de massa aan diversiteit. Zoveel verschillende mensen, maar toch, 34.000 groene bandjes die zeggen: Wij zijn 1 team en wij gaan er voor!
Na een verwennerij van de innerlijke mens gaan we terug naar ons hobbitshol en voorzien ons lijf van rust.. on to day 2!
Prerungidders
Na een nacht van wilde dromen (bed plassen, hotelkamer verbouwen en andere hele vreemde dingen) gaan we vandaag een dagje shoppen. Om 1 uur blij nieuws uit Nederland, want mijn moeder heeft een start bewijs voor me gescoord voor de Dam tot Dam loop. Nog meer runfun! Nu begin ik wel een beetje zenuwachtig te worden.. Morgen rennen. De twijfels slaan ook toe en ik vraag me af of ik het echt wel kan. Ik weet dat ik het kan dus ik probeer mezelf kalm te praten. Vandaag bestaat uit zon, terras en runstories. De geweldige verhalen van Kim en de herinneringen aan mijn eigen runs zorgen voor zin in morgen.
Vanavond carbs/eiwitten laden en morgen... Game day!
Gameday
Running gear? check! Banaan en water? check! Bib? check! klaar? hoo!! wacht wacht!! mijn tepels vergeten af te plakken (leuk ik heb een mannenkwaal waarbij mijn tepels dus pijn gaan doen na zo'n 8 km dus ik moet ze aftapen) goed alles uit.. tapen.. Opnieuw.. Check, Check, Check... let's go!
Ze zeggen wel eens dat als je zenuwachtig bent dat dan je handpalmen gaan zweten, nou ik heb dus een kurk droge bek.. 2,5 uur tot go time en ik heb serieus zenuwen.
Go Time
Aan de start met bijna 33.000 andere renners.. Onder de startboog door.. Wat een schitterende omgeving.. Berlijn is toch mooier dan ik dacht.. Oh 1 km.. wow, kijk de Brandenburger Tor!! Te gek, te gek, Under der Linden.. bam 5 km.. Hartslag check? Veel te hoog. Ren tempo check? veel te hoog.. De befaamde beginnersfout, maar elke hoek, elke stap, elke km bied meer moois. De eerste 11 km gaan als een roes voorbij.. Ik kan niet geloven dat we al over de helft zijn.. De man met de hamer heeft vandaag vrij geloof ik.. Plassen, banaan en gaan. 12, 13, 14, easy easy, whooot!!! 15.. Pff, die eikel heeft blijkbaar een extra grote moker meegenomen, daarom was ie wat later.. 16 km.. even wat drinken, begin moe te worden.. 17 km onder een boog door "you're all winners" ja ja, shhhhht anders moet ik janken en verkloot ik mijn ademhaling.. Focus aan, Focus aan (ja Kim, goed Kim) 18 km.. next point, check point Charlie.. niet janken niet janken. Dan Glen Miller.. dag ademhaling, hallo janken. Dan een adempauze.. de massa word even minder en het word stil.. Ik kan niet meer.. (door gaan, roept kim, rustig tempo, je rent nog steeds.. Kijk om je heen naar de wandelende massa) 20km.. Ja idd.. Fuck dat, we zijn er al bijna. Medaille, here I come! 21 in zicht.. Make way people! Pink Whale coming true! Ergens trek ik nog energie vandaan om te versnellen.. Finish!!! We made it.. Tranen, banaan, medaille.. Oh foto.. ja, ik lach (of zo iets)..
Nu terug in de trein, zit mijn hoofd vol.. Vol van de beleving, vol van langzaam bewust worden dat die medaille echt in mijn tas zit en mijn naam in de krant staat. Vol van de mensen die ook mee renden. Vol van opnieuw een verlegde grens. Wat de ren-wereld me ook nog gaat brengen, 2 dingen weet ik zeker: 1. Berlijn zal nooit meer het zelfde zijn, 2. Dit gevoel wil ik nog vaak meemaken!
.
hierbij mijn verslag van Berlijn. Het zal een beetje gefragmenteerd en wat langer zijn, want ik ben van plan elk stuk van de beleving op te schrijven zodra het geweest is.
#vroeg
Op dit moment is het 9 uur, vrijdagochtend en zijn we al op vanaf 4. Nee, dit is geen 1 april grap! Vanmorgen vertrok de trein om half 6. Dus hobbelden Kim en ik om 5 uur door een nog diep slapend Hilversum richting station. Na een nacht van 4 uur zijn de korte hazenslaapjes in de trein een welkom iets.. Het feit dat de koffie alleen verkrijgbaar is bij Hannover, maar dat ze dat er niet bij vertellen, is wat minder. Straks bij aankomst ons dus eerst maar eens voorzien van warm, zwart goud.
Welcome to Hobbitsville
De treinreis verliep soepel en na een bakkie op het station, op naar de kamer. Bij aankomst blijkt het de kleinste kamer ooit te zijn. Stel je voor, dat kamertje in huis wat word gebruikt als rommelhok, nou daar dus een bed in (van muur tot muur), een glazen badkamerkabine en daarnaast net genoeg ruimte om met je voeten en de koffers het hele vloer oppervlak te bedekken.. Oh en t dekbed is ongeveer 1,70 lang.. Top locatie! koste weinig, maar dat is dan precies wat je krijgt!
Goed, op weg naar de expo en onze startbewijzen.. Supergaaf.. Je krijgt een soort festivalbandje om en dan een tas met je buiknummer en een lading goodies... daarna begeef je je onder zoet ruikende, neon gekleurde en allerlei soorten sportkleding dragende expo-ers. Je kan elk gelletje, drankje, tapeje, nieuw schoentje of broekje uitproberen (overigens geen goed idee want van te veel van die zooi word je dus nog drukker, en je darmen ook). Na 2 stands zit ik al ver boven mijn prikkeltax. Ik weet van gekkigheid niet meer waar ik moet kijken. We gaan bij de Adidas stand op de foto en daarna ontspannen. Met een bakkie kijken we naar de massa aan diversiteit. Zoveel verschillende mensen, maar toch, 34.000 groene bandjes die zeggen: Wij zijn 1 team en wij gaan er voor!
Na een verwennerij van de innerlijke mens gaan we terug naar ons hobbitshol en voorzien ons lijf van rust.. on to day 2!
Prerungidders
Na een nacht van wilde dromen (bed plassen, hotelkamer verbouwen en andere hele vreemde dingen) gaan we vandaag een dagje shoppen. Om 1 uur blij nieuws uit Nederland, want mijn moeder heeft een start bewijs voor me gescoord voor de Dam tot Dam loop. Nog meer runfun! Nu begin ik wel een beetje zenuwachtig te worden.. Morgen rennen. De twijfels slaan ook toe en ik vraag me af of ik het echt wel kan. Ik weet dat ik het kan dus ik probeer mezelf kalm te praten. Vandaag bestaat uit zon, terras en runstories. De geweldige verhalen van Kim en de herinneringen aan mijn eigen runs zorgen voor zin in morgen.
Vanavond carbs/eiwitten laden en morgen... Game day!
Gameday
Running gear? check! Banaan en water? check! Bib? check! klaar? hoo!! wacht wacht!! mijn tepels vergeten af te plakken (leuk ik heb een mannenkwaal waarbij mijn tepels dus pijn gaan doen na zo'n 8 km dus ik moet ze aftapen) goed alles uit.. tapen.. Opnieuw.. Check, Check, Check... let's go!
Ze zeggen wel eens dat als je zenuwachtig bent dat dan je handpalmen gaan zweten, nou ik heb dus een kurk droge bek.. 2,5 uur tot go time en ik heb serieus zenuwen.
Go Time
Aan de start met bijna 33.000 andere renners.. Onder de startboog door.. Wat een schitterende omgeving.. Berlijn is toch mooier dan ik dacht.. Oh 1 km.. wow, kijk de Brandenburger Tor!! Te gek, te gek, Under der Linden.. bam 5 km.. Hartslag check? Veel te hoog. Ren tempo check? veel te hoog.. De befaamde beginnersfout, maar elke hoek, elke stap, elke km bied meer moois. De eerste 11 km gaan als een roes voorbij.. Ik kan niet geloven dat we al over de helft zijn.. De man met de hamer heeft vandaag vrij geloof ik.. Plassen, banaan en gaan. 12, 13, 14, easy easy, whooot!!! 15.. Pff, die eikel heeft blijkbaar een extra grote moker meegenomen, daarom was ie wat later.. 16 km.. even wat drinken, begin moe te worden.. 17 km onder een boog door "you're all winners" ja ja, shhhhht anders moet ik janken en verkloot ik mijn ademhaling.. Focus aan, Focus aan (ja Kim, goed Kim) 18 km.. next point, check point Charlie.. niet janken niet janken. Dan Glen Miller.. dag ademhaling, hallo janken. Dan een adempauze.. de massa word even minder en het word stil.. Ik kan niet meer.. (door gaan, roept kim, rustig tempo, je rent nog steeds.. Kijk om je heen naar de wandelende massa) 20km.. Ja idd.. Fuck dat, we zijn er al bijna. Medaille, here I come! 21 in zicht.. Make way people! Pink Whale coming true! Ergens trek ik nog energie vandaan om te versnellen.. Finish!!! We made it.. Tranen, banaan, medaille.. Oh foto.. ja, ik lach (of zo iets)..
Nu terug in de trein, zit mijn hoofd vol.. Vol van de beleving, vol van langzaam bewust worden dat die medaille echt in mijn tas zit en mijn naam in de krant staat. Vol van de mensen die ook mee renden. Vol van opnieuw een verlegde grens. Wat de ren-wereld me ook nog gaat brengen, 2 dingen weet ik zeker: 1. Berlijn zal nooit meer het zelfde zijn, 2. Dit gevoel wil ik nog vaak meemaken!
.