Deze week een blog naar aanleiding van de openheid van Nicolien. Eindelijk gaat 't boekje open over hoe rennen als vlotte fitfatfine-dame gaat. En helaas is het geen liefdesverhaal.
"Ren maar lekker naar de snackbar met die dikke reet!!"
En dat soort opmerkingen meer is dagelijkse kost voor de stevige renner. We worden uitgescholden, bespuugd, over gelachen en vernederd. Wij als dikke rensters hebben geen recht van zijn.
Kijk maar naar de hardloopkleding-brance. Niet alleen is 't een uitdaging om iets in onze maat te vinden, maar ook is vaak de maat die we willen hebben uitverkocht. Want er is dus maar één in onze maat besteld. Dus is er gelukkig één vrouw in die hippe broek of top kan lopen.
En dan heb ik het nog niet over de vooroordelen. Volgens mij heeft één van de verkopers bij de run store het afgelopen anderhalf jaar gedacht dat ik die te strakke broeken en shirts thuis op de bank aan had. NOU NEE!!!! Ik ga er gewoon mee naar buiten.. Word uitgelachen, nageroepen en er wordt naar me gescholden. En dan ren ik maar door. Ook sommige mensen in mijn omgeving dachten volgens mij ook dat ik die foto's op Facebook fakete! (Dus dan nam ik de moeite om op de een of andere manier een neonrood hoofd te creëren en mezelf zeiknat te maken en daar dan een foto maken) NEE, NATUURLIJK NIET! Ik ben echt gaan rennen en heb spierpijn.
Je moet zo'n beetje met je medaille om je nek naar 't werk anders gelooft men niet dat je echt dit weekend 12km door de blub hebt lopen ploeteren. Gelukkig zit die modder nog drie weken in mijn oren, neus en andere lichaamsholten ook al was ik me hueel goed. En aangezien 't maatschappelijk niet geaccepteerd is dat je met je medaille naar je werk gaat is dan de modder echt wel een stuk bewijs wat je met trots draagt.
Ik laat ook in volle glorie mijn blauwe plekken zien. "Kijk, dit deed vet zeer!!!!". Heerlijk.. ontkennen dat ik het heb gedaan is onmogelijk als je half bloedende scheenbenen hebt! "Ha!" Maar het steken blijft, zeker als er zo'n 40-er met een beginnend buikje in zijn te dure auto voorbij raast en even naar me roept dat mijn reet trilt. Ehm, dat weet ik, daarom ren ik ook.
Gelukkig zijn er ook zo veel positieve momenten en mensen met het rennen. De mensen die je helpen, tips geven en vooral in je geloven. Die met spanning op de "ik ben binnen"-app zitten te wachten. De mensen die je door weer en wind staan aan te moedigen. De mensen die je ophalen uit the middle of shitfuck als het niet gaat. De mensen tijdens het rennen staan te schreeuwen aan de zijlijn. De lopers zelf die je bij je lurven pakken om door de dip heen te rennen. De mensen die toeteren en hun duim opsteken. Gelukkig zijn die er ook. De enorme warme reacties die nu op Facebook rondgaan! Ongelofelijk!!! Ik werd geïnterviewd naar aanleiding van Nicolien, en binnen 24 uur had ik ruim 250 likes, 150 reacties, mailtjes, appjes, telefoontjes.. Het taboe is doorbroken en de liefde heeft een paar renschoenen aangetrokken want hobbelt nu vrolijk mee.
Dus lieve stevige hardlopers, ren dapper door. Ga voor je doelen en doorbreek plafonds. En irritante sukkels die blijkbaar een gemis aan IQ hebben, ren maar eens met me mee. Kom kilometers vreten, of zoek een hobby of zo.. Maar laat de hardlopende mensheid met rust!