Dag lieve voetstapvolgers,
Voor de mensen die mijn Facebookpagina in de gaten houden is dit natuurlijk al bekend, maar voor alle andere volgers: afgelopen week was het NK Loopbandlopen. Dit werd georganiseerd door het Luxortheater in Rotterdam, waar op dit moment de musical “De Marathon” speelt. In een opwelling hebben Karin en ik besloten mee te doen aan dit evenement. De bedoeling is, om in 10 minuten zo ver mogelijk te lopen en daarbij bier en moorkoppen naar binnen te gooien als dit lukt. Dit onder het toeziend oog van de hoofdrolspelers van de musical.
Tijdens het inschrijven moest je aangeven hoe het gesteld is met de conditie. “Goed, gezond BMI”, “Slecht, bankhanger”, “Zeer slecht, bier en moorkopverslinder”. Omdat ik met mijn 90kg nog geen gezond BMI heb (en ik nog een beetje kans wou maken op die eerste plaats) schreef ik me (samen met Karin) in bij de categorie “slecht”.
Om 12 uur liepen we het theater in. Na het ontvangen van ons startnummer (1 en 2) en het befaamde ren-shirt, begaven we ons naar de lobby. Daar zou het gaan gebeuren. Er stonden 17 banden opgesteld, waarvan twee op het podium. De kleur van je nummer bepaalde je heat en het nummer je loopband. Maar natuurlijk!!! Karin en ik staan op het podium. Dan kan je natuurlijk niet als een soort van halfbakken amateur een beetje gaan wandelen.
De eerste heat begon en bestond uit de “zeer slechte” lopers onder ons. Dit viel reuze mee, want ze hobbelden er nog lekker op los. Na de eerste heat waren wij aan de beurt. Met een pittige 11km/uur zette ik mijn loop in. Al snel kwam “Yusuf” checken hoe snel ik ging. En ik hoorde naast me dat Karin sneller ging. “Ja doei! Ik ga winnen vandaag!” Dus ik schroef mijn tempo op naar 13km/uur. (Even voor jullie beeldvorming, de avond ervoor liep ik 10,1 km/uur en ging ik na een goeie 3km zo’n beetje half dood) Gelukkig mochten we de band vasthouden. Karin gaat naast mij als een trein, en ik kan alleen maar denken: “Niet stoppen, nog … minuten!!!” Toen ik afwisselend door Gerard, Kees, Leo en Nico werd aangemoedigd lukte het mij zelfs om het laatste stuk op 14km/uur te lopen. Alles, maar dan ook echt alles stond in brand, mijn longen, benen, armen, hoofd, alles! Voor mij roept Yusuf dat het gaat tussen mij en een dame met mooie blonde krullen die me nog veel te weinig zweet..
Als het eindsignaal klinkt stort ik van mijn loopband af en ik heb een (voor mij indrukwekkende en super super zieke PR) 2,11 km gelopen. Harder dan dit zal ik het waarschijnlijk nooit meer doen, maar voor nu heb ik het gedaan, en ben ik trots. Of het genoeg is????? We horen het snel.
Na mijn moorkop en bakkie pleur (want de Schultenbräu was toch echt iets te veel van het goede) ben ik weer een beetje bijgekomen. Het zweet spuit nog steeds uit mijn hoofd, maar de sfeer is echt heel leuk.
De mensen met een topconditie zijn nu aan de beurt en na het optreden van mij en Karin zit het opzwepen er goed in. Er zijn mensen die zelfs een indrukwekkende 17km/uur halen.
Na de laatste heat gaat de jury in beraad wie er gaat winnen. Even later komen ze terug met drie enorme bossen bloemen, drie medailles en drie checks voor een voorstellings-bon voor 4 personen, met diner en een ontmoeting met de cast. De spanning stijgt. Karin roept al dat het een duidelijke overwinning was, en hoewel ik het heel erg hoop, weet ik eigenlijk wel dat ik niet zo snel ben en dat het dus niet mogelijk is dat ik gewonnen heb.
Eerst komt de categorie “zeer slecht”, met een flinke 1,6km wint daarbij een heer. “Ok, als 1,6 zeer slecht is, dan heb ik misschien wel gewonnen!” gaat er door me heen. Dan de categorie “slecht”. “ Met een afstand van 2,11, oh en dit is gaaf want het is een vrouw…..” “ JAAAA dat ben ik!!! Dat kan niet anders.. want zo’n specifiek getal moet ik wel zijn!!!!!!!!!!!!!!!” “Het is…. Ruth Krooshof!!!!” Nou alsof ik weet ik veel wat gewonnen heb! Sta bijna te janken op toneel.. Gaan ze ook nog vragen wat er door me heen gaat. Ik stamel maar dat ik het echt supergaaf vind. Ik kan ze natuurlijk niet vertellen dat ik bijna wil huilen van geluk dat voor mij zo’n lullige medaille meer waard is dan wat dan ook. Dat ik nooit had gedacht iets te winnen op snelheid met hardlopen en dat ik me heel dankbaar en trots voel dat ik gewonnen heb. Dat dit een overwinning is op mijn eigen dikke lijf wat ik officieel achter me heb gelaten, dat het iets is wat ik nooit zal vergeten en dat de medaille regelrecht aan de muur gaat thuis.
Maar ja, 9 juli zie ik ze weer.. En misschien moet ik dan toch maar vertellen aan de heren dat ik blij ben met mijn 2,11 km.. Dat ik trots ben dat ik gewonnen heb, en dat die vier ietswat mollige, out of shape mannen ervoor gezorgd hebben dat het vlammetje van het lopen van “De Marathon” inmiddels een groot vuur is, want dat ik hem ga lopen is een feit. Maar dat ik waar, hoe snel en in welk gedeelte van 2018 nog niet weet.
Vanaf de bank zegt deze “Nederlands kampioene hardloopbandlopen 2017” jullie gedag en tot snel bij de Vikingrun!
Voor de mensen die mijn Facebookpagina in de gaten houden is dit natuurlijk al bekend, maar voor alle andere volgers: afgelopen week was het NK Loopbandlopen. Dit werd georganiseerd door het Luxortheater in Rotterdam, waar op dit moment de musical “De Marathon” speelt. In een opwelling hebben Karin en ik besloten mee te doen aan dit evenement. De bedoeling is, om in 10 minuten zo ver mogelijk te lopen en daarbij bier en moorkoppen naar binnen te gooien als dit lukt. Dit onder het toeziend oog van de hoofdrolspelers van de musical.
Tijdens het inschrijven moest je aangeven hoe het gesteld is met de conditie. “Goed, gezond BMI”, “Slecht, bankhanger”, “Zeer slecht, bier en moorkopverslinder”. Omdat ik met mijn 90kg nog geen gezond BMI heb (en ik nog een beetje kans wou maken op die eerste plaats) schreef ik me (samen met Karin) in bij de categorie “slecht”.
Om 12 uur liepen we het theater in. Na het ontvangen van ons startnummer (1 en 2) en het befaamde ren-shirt, begaven we ons naar de lobby. Daar zou het gaan gebeuren. Er stonden 17 banden opgesteld, waarvan twee op het podium. De kleur van je nummer bepaalde je heat en het nummer je loopband. Maar natuurlijk!!! Karin en ik staan op het podium. Dan kan je natuurlijk niet als een soort van halfbakken amateur een beetje gaan wandelen.
De eerste heat begon en bestond uit de “zeer slechte” lopers onder ons. Dit viel reuze mee, want ze hobbelden er nog lekker op los. Na de eerste heat waren wij aan de beurt. Met een pittige 11km/uur zette ik mijn loop in. Al snel kwam “Yusuf” checken hoe snel ik ging. En ik hoorde naast me dat Karin sneller ging. “Ja doei! Ik ga winnen vandaag!” Dus ik schroef mijn tempo op naar 13km/uur. (Even voor jullie beeldvorming, de avond ervoor liep ik 10,1 km/uur en ging ik na een goeie 3km zo’n beetje half dood) Gelukkig mochten we de band vasthouden. Karin gaat naast mij als een trein, en ik kan alleen maar denken: “Niet stoppen, nog … minuten!!!” Toen ik afwisselend door Gerard, Kees, Leo en Nico werd aangemoedigd lukte het mij zelfs om het laatste stuk op 14km/uur te lopen. Alles, maar dan ook echt alles stond in brand, mijn longen, benen, armen, hoofd, alles! Voor mij roept Yusuf dat het gaat tussen mij en een dame met mooie blonde krullen die me nog veel te weinig zweet..
Als het eindsignaal klinkt stort ik van mijn loopband af en ik heb een (voor mij indrukwekkende en super super zieke PR) 2,11 km gelopen. Harder dan dit zal ik het waarschijnlijk nooit meer doen, maar voor nu heb ik het gedaan, en ben ik trots. Of het genoeg is????? We horen het snel.
Na mijn moorkop en bakkie pleur (want de Schultenbräu was toch echt iets te veel van het goede) ben ik weer een beetje bijgekomen. Het zweet spuit nog steeds uit mijn hoofd, maar de sfeer is echt heel leuk.
De mensen met een topconditie zijn nu aan de beurt en na het optreden van mij en Karin zit het opzwepen er goed in. Er zijn mensen die zelfs een indrukwekkende 17km/uur halen.
Na de laatste heat gaat de jury in beraad wie er gaat winnen. Even later komen ze terug met drie enorme bossen bloemen, drie medailles en drie checks voor een voorstellings-bon voor 4 personen, met diner en een ontmoeting met de cast. De spanning stijgt. Karin roept al dat het een duidelijke overwinning was, en hoewel ik het heel erg hoop, weet ik eigenlijk wel dat ik niet zo snel ben en dat het dus niet mogelijk is dat ik gewonnen heb.
Eerst komt de categorie “zeer slecht”, met een flinke 1,6km wint daarbij een heer. “Ok, als 1,6 zeer slecht is, dan heb ik misschien wel gewonnen!” gaat er door me heen. Dan de categorie “slecht”. “ Met een afstand van 2,11, oh en dit is gaaf want het is een vrouw…..” “ JAAAA dat ben ik!!! Dat kan niet anders.. want zo’n specifiek getal moet ik wel zijn!!!!!!!!!!!!!!!” “Het is…. Ruth Krooshof!!!!” Nou alsof ik weet ik veel wat gewonnen heb! Sta bijna te janken op toneel.. Gaan ze ook nog vragen wat er door me heen gaat. Ik stamel maar dat ik het echt supergaaf vind. Ik kan ze natuurlijk niet vertellen dat ik bijna wil huilen van geluk dat voor mij zo’n lullige medaille meer waard is dan wat dan ook. Dat ik nooit had gedacht iets te winnen op snelheid met hardlopen en dat ik me heel dankbaar en trots voel dat ik gewonnen heb. Dat dit een overwinning is op mijn eigen dikke lijf wat ik officieel achter me heb gelaten, dat het iets is wat ik nooit zal vergeten en dat de medaille regelrecht aan de muur gaat thuis.
Maar ja, 9 juli zie ik ze weer.. En misschien moet ik dan toch maar vertellen aan de heren dat ik blij ben met mijn 2,11 km.. Dat ik trots ben dat ik gewonnen heb, en dat die vier ietswat mollige, out of shape mannen ervoor gezorgd hebben dat het vlammetje van het lopen van “De Marathon” inmiddels een groot vuur is, want dat ik hem ga lopen is een feit. Maar dat ik waar, hoe snel en in welk gedeelte van 2018 nog niet weet.
Vanaf de bank zegt deze “Nederlands kampioene hardloopbandlopen 2017” jullie gedag en tot snel bij de Vikingrun!