Dag voetstapvolgers,
Wow, veel bezoekers afgelopen week! Gaaf zeg! Willen jullie mijn blog blijven delen? Super bedankt!
Ook wil ik nog even SP Haarlo bedanken, ze hadden namelijk geen medailles bij de loop vorige week. Ik had hier wat over gezegd omdat ik blij word van medailles.. Hebben ze er speciaal 1 laten maken voor mij!!!! Dus die hangt nu al mooi!!!
Deze week gaat mijn blog over de pijntjes die we ervaren tijdens het rennen.. Vaak zien mensen "ons renners" gaan en weten ze niet, als ze zelf niet rennen, hoe het voelt.. De eerste paar km zijn vaak niet lekker en je hebt tijd nodig om in het ritme te komen... Zo kan het zo maar zo zijn dat je pas van een pijntje af bent zodra je de laatste km bent in gegaan. Ook gaan we vaak door, pijn of geen pijn, of neemt de pijn zulke mate aan dat rennen echt niet meer gaat. We maken ons dan vaak niet eens druk over het stuk maken van ons lijf maar zijn vaak teleurgesteld in het mislukken van een training of run...
Daarom is de eerste kilometer zo belangrijk.. Die kilometer is perfect om in het ritme te komen.. Maar dan is er gameday.. Vaak ren je met de groep mee en inplaats van een fijn ritme ren je sneller dan dat je zou willen. De sfeer en adrenaline neemt de overhand en voor je 't weet klok je je beste km ooit, om na de 2e kilometer daar weer spijt van te hebben.. Vaak probeer ik me direct op mijn doeltempo te focussen maar dat lukt niet altijd. Zeker als de "wat langzamere renner" is het soms lastig. Wat ik regelmatig probeer is om af te zwakken en direct rechts te gaan lopen. Dan ga ik, voor mijn gevoel, bruut langzaam maar achteraf blijkt meestal dat ik alsnog behoorlijk het tempo er in heb zitten.
Het ritme vinden zorgt ervoor dat ondanks de pijn je door kan gaan.. In een vorig blog had ik het al over een vaste routine voor het rennen, dit geldt ook voor pijntjes. Als jij weet dat een pijntje in een bepaald tempo op km 3 op komt zetten en op km 7 weer afzakt, kan je makkelijker door.. Ik weet met mijn huidige blessure dat de eerste km's echt vervelend zijn... Mijn kuiten en schenen zijn stijf, zitten tegen kramp aan en willen niet. Ook weet ik inmiddels dat voor de finish die pijn weg is gezakt.. Soms gaat het weg op 3, soms op 5 en soms op 15.. Hoe dan ook: het verdwijnt. In de dagen erna komt het weer terug maar da's een ander verhaal..
Als je nog nooit een stap hebt gerend is die allereerste kilometer ook belangrijk.. Weet dat dit de eerste is van vele, dat hij zeer gaat doen en dat je hem deze week nog wel zal voelen.. Pak het ritme dus rustig op.. Ook in deze allereerste kilometer staat je lijf klaar om met allerlei pijntjes op de proppen te komen.. Steken in je zij, elke spier, pees en botstructuur in je benen die zeer doen en je longen staan in brand.. Dat is kilometer 1.. Maar tegen de tijd dat je deze voor de 5e of 6e keer rent, gaat hij sneller voorbij, doet hij minder zeer en brengt hij je naar een heel nieuw gebied.. Namelijk kilometer 2 en verder.. Na deze eerste kilometer is hoe ver je zelf wil gaan de limit!
Want bij de eerste kilometer lijkt 5 onmogelijk.. Totdat je ineens 5k op je runapp ziet staan.. Toen ik dat zag dacht ik dat dat mijn limiet was.. Wist ik veel dat dit lijf meer in haar had.. 5 werd 7 en 7 werd 10.. En toen ging 10 naar 15.. En zo stond ik ineens aan de start in Berlijn.. Eigenlijk allemaal binnen een jaar.. Want ik liep het jaar daarvoor wel 5km, maar met een toen nog nare winter was alle conditie er weer uit... Eigenlijk vanaf de Ladiesrun vorig jaar ging het verder en verder..
Ook nu is het soms niet haalbaar elke week te rennen.. Mijn hectische leven laat het soms fysiek of mentaal niet toe.. Maar Inmiddels weet ik dat ik met mijn basisconditie echt wel een weekje kan skippen.. En ook weet ik, als je basisconditie anders is als die van mij dat je best af en toe een week kan missen (of ie nu beter of slechter is).. Soms is een week herstellen ook goed en zorgt dat je juist sneller cq. beter wordt!
Kortom, rennen begint altijd bij de eerste kilometer.. Of je die nu al 100 keer hebt gerend of juist aan de eerste begint.. Rennen is voor mij een metafoor van grenzen verleggen.. Soms fysiek, soms mentaal.. Soms allebei.. En wat is het voor jou?
Wow, veel bezoekers afgelopen week! Gaaf zeg! Willen jullie mijn blog blijven delen? Super bedankt!
Ook wil ik nog even SP Haarlo bedanken, ze hadden namelijk geen medailles bij de loop vorige week. Ik had hier wat over gezegd omdat ik blij word van medailles.. Hebben ze er speciaal 1 laten maken voor mij!!!! Dus die hangt nu al mooi!!!
Deze week gaat mijn blog over de pijntjes die we ervaren tijdens het rennen.. Vaak zien mensen "ons renners" gaan en weten ze niet, als ze zelf niet rennen, hoe het voelt.. De eerste paar km zijn vaak niet lekker en je hebt tijd nodig om in het ritme te komen... Zo kan het zo maar zo zijn dat je pas van een pijntje af bent zodra je de laatste km bent in gegaan. Ook gaan we vaak door, pijn of geen pijn, of neemt de pijn zulke mate aan dat rennen echt niet meer gaat. We maken ons dan vaak niet eens druk over het stuk maken van ons lijf maar zijn vaak teleurgesteld in het mislukken van een training of run...
Daarom is de eerste kilometer zo belangrijk.. Die kilometer is perfect om in het ritme te komen.. Maar dan is er gameday.. Vaak ren je met de groep mee en inplaats van een fijn ritme ren je sneller dan dat je zou willen. De sfeer en adrenaline neemt de overhand en voor je 't weet klok je je beste km ooit, om na de 2e kilometer daar weer spijt van te hebben.. Vaak probeer ik me direct op mijn doeltempo te focussen maar dat lukt niet altijd. Zeker als de "wat langzamere renner" is het soms lastig. Wat ik regelmatig probeer is om af te zwakken en direct rechts te gaan lopen. Dan ga ik, voor mijn gevoel, bruut langzaam maar achteraf blijkt meestal dat ik alsnog behoorlijk het tempo er in heb zitten.
Het ritme vinden zorgt ervoor dat ondanks de pijn je door kan gaan.. In een vorig blog had ik het al over een vaste routine voor het rennen, dit geldt ook voor pijntjes. Als jij weet dat een pijntje in een bepaald tempo op km 3 op komt zetten en op km 7 weer afzakt, kan je makkelijker door.. Ik weet met mijn huidige blessure dat de eerste km's echt vervelend zijn... Mijn kuiten en schenen zijn stijf, zitten tegen kramp aan en willen niet. Ook weet ik inmiddels dat voor de finish die pijn weg is gezakt.. Soms gaat het weg op 3, soms op 5 en soms op 15.. Hoe dan ook: het verdwijnt. In de dagen erna komt het weer terug maar da's een ander verhaal..
Als je nog nooit een stap hebt gerend is die allereerste kilometer ook belangrijk.. Weet dat dit de eerste is van vele, dat hij zeer gaat doen en dat je hem deze week nog wel zal voelen.. Pak het ritme dus rustig op.. Ook in deze allereerste kilometer staat je lijf klaar om met allerlei pijntjes op de proppen te komen.. Steken in je zij, elke spier, pees en botstructuur in je benen die zeer doen en je longen staan in brand.. Dat is kilometer 1.. Maar tegen de tijd dat je deze voor de 5e of 6e keer rent, gaat hij sneller voorbij, doet hij minder zeer en brengt hij je naar een heel nieuw gebied.. Namelijk kilometer 2 en verder.. Na deze eerste kilometer is hoe ver je zelf wil gaan de limit!
Want bij de eerste kilometer lijkt 5 onmogelijk.. Totdat je ineens 5k op je runapp ziet staan.. Toen ik dat zag dacht ik dat dat mijn limiet was.. Wist ik veel dat dit lijf meer in haar had.. 5 werd 7 en 7 werd 10.. En toen ging 10 naar 15.. En zo stond ik ineens aan de start in Berlijn.. Eigenlijk allemaal binnen een jaar.. Want ik liep het jaar daarvoor wel 5km, maar met een toen nog nare winter was alle conditie er weer uit... Eigenlijk vanaf de Ladiesrun vorig jaar ging het verder en verder..
Ook nu is het soms niet haalbaar elke week te rennen.. Mijn hectische leven laat het soms fysiek of mentaal niet toe.. Maar Inmiddels weet ik dat ik met mijn basisconditie echt wel een weekje kan skippen.. En ook weet ik, als je basisconditie anders is als die van mij dat je best af en toe een week kan missen (of ie nu beter of slechter is).. Soms is een week herstellen ook goed en zorgt dat je juist sneller cq. beter wordt!
Kortom, rennen begint altijd bij de eerste kilometer.. Of je die nu al 100 keer hebt gerend of juist aan de eerste begint.. Rennen is voor mij een metafoor van grenzen verleggen.. Soms fysiek, soms mentaal.. Soms allebei.. En wat is het voor jou?