Dag lieve voetstapvolgers,
Vandaag mag ik jullie eindelijk vertellen wat er op 29 december is gebeurd. Een verhaal dat ik zelf nog niet eens vol bevat, en geloof ik ook pas vol zal bevatten, zodra ik er ècht sta.
29 december 2016: Het is koud, het is donker, het is mistig, het is allesbehalve lekker renweer. Maar ja, vanuit de sportschool was mij gevraagd of ik mee ging lopen als een soort alternatieve eindejaarsborrel. Uiteraard zei ik: “Ja”. Dus om half zeven werd ik door vriendlief bij de sportschool uit de auto gegooid. Meneer zou eerst ook gaan trainen, maar had ineens “vreselijke last van zijn knie en geen zin meer”. Ik dacht nog: “Wat een watje”. Want normaal geeft hij nooit op. Maar goed, om kwart voor zeven zou de rest van het team komen en dan zouden we samen afreizen naar Amsterdam.
Om zeven uur was het nog verdacht stil in de gym wat betreft mijn medelopers, maar zat ik wel aan een heerlijk bakje pleur te kijken naar de zaktraining. Uiteindelijk kwam men rond kwart over zeven aankakken en konden we eindelijk weg. Maar waar moesten we dan zijn? Wat bleek? Een soort van vreselijke parkeerplaats midden op het industrieterrein. “Hoe kan je hier nou leuk hardlopen?!” dacht ik nog, maar goed, Daphne zei dat het leuk was, dus dan zal het wel.
We stonden daar dus met -3 graden (!!!!!!) te wachten op Mirjam. Die blijkbaar helemaal niet van de tijd was, want rond kwart over acht was ze er nog niet. Gelukkig mochten we toen eindelijk gaan lopen. Het tempo was erg rustig, maar goed, het is koud en ik dacht: “Ach, loop ik eens niet achteraan mee te hijgen”. Want ik wist dat een aantal normaal veel sneller liepen. Na ongeveer 1,5 kilometer begon het gedoe. Dan had die weer kramp, dan had de ander weer ergens last van, dan moesten we even uitblazen. Ik probeerde me rustig te houden, want tja, iedereen heeft weleens een rot-run, toch?
We liepen langs een route waar je in de avond toch echt minimaal de wekelijkse groepsverkrachtingsclub zou verwachten, een naar spookhoekje!!! Gelukkig hadden we Abman bij ons, want anders had ik me een stuk minder veilig gevoeld. Toen kwam gelukkig de Arena in zicht. Geen eng achteraf gedoe meer, maar vol in het zicht, gelukkig.
Vervolgens liepen we om het Endemolgebouw heen. En opnieuw moest er even gewacht worden op de krampclub.. Ik keek naar binnen en zag dat er allerlei herinneringen van programma’s stonden: GTST, Puur Geluk, een of andere spelshow. Maar ging bij mij een belletje rinkelen? Nope, nope, nope, nog geen kattenbel!
Toen men eindelijk weer kon, liepen we de hoek om. We werden ingesloten door een stuk of twintig hardlopers met startnummers op hun buik. Ik denk: “Fuck, lopen we zo erg in de weg!!!!”, want er werd ook nog eens gefilmd! Dus ik zeg: “We moeten aan de kant!!!” Maar iedereen bleef doodleuk doorlopen!
Opeens stonden er borden met ‘Go Ruth!’, ‘Hup Ruth’ en ‘Je bent een Kanjer’ langs de weg, en ik wist echt nog steeds niet dat het om mij ging! Allerlei vreemde mensen die me aanmoedigden. En ik maar denken: “Ik herken niemand van de gym of zo”. Dat klopte ook, want ik rende de hoek om, daar stond aan de finishlijn Ruben Nicolai en samen renden we de studio in!
Holy shit!!!! Ineens stond er een berg camera’s op me gericht, was ik mijn hardloopclubje kwijt en zitten mijn ouders met Pieter, Kim en Jos in het publiek! Mensen gooiden bloemen en knuffels (’t hondje is er super blij mee, althans één ervan dan) en nog meer spanborden. En op het enorme scherm voor me: mijn blog.
Ruben begint me vragen te stellen en hopelijk zonder te veel te stotteren geef ik antwoord. (Waar moet ik naar toe kijken? Welke camera, naar Ruben?!) Dan vraagt hij welke run ik nog eens heel graag zou willen doen. Simpel, de Disney-halve Marathon. En ja hoor! Ik mag gaan! Ik krijg een volledig verzorgde reis naar Disneyland Parijs in september om daar de 5km, 10km en halve marathon te gaan rennen! Deze dame is going to run Disney!!!!!!
Ik wil graag alle mensen in het complot, de mensen van Puur Geluk en alle anderen die dit hebben mogelijk gemaakt bedanken! Jullie hebben geen idee wat het voor mij betekent dat ik naar Disneyland mag. Wat het betekent als er een lief berichtje op mijn tijdlijn verschijnt. Als jullie langs de weg staan en roepen: “Ga door, je bent er bijna!”. Ik zal misschien nooit de snelste, beste of dunste hardloper zijn, maar zeker wel de gelukkigste!
Vandaag mag ik jullie eindelijk vertellen wat er op 29 december is gebeurd. Een verhaal dat ik zelf nog niet eens vol bevat, en geloof ik ook pas vol zal bevatten, zodra ik er ècht sta.
29 december 2016: Het is koud, het is donker, het is mistig, het is allesbehalve lekker renweer. Maar ja, vanuit de sportschool was mij gevraagd of ik mee ging lopen als een soort alternatieve eindejaarsborrel. Uiteraard zei ik: “Ja”. Dus om half zeven werd ik door vriendlief bij de sportschool uit de auto gegooid. Meneer zou eerst ook gaan trainen, maar had ineens “vreselijke last van zijn knie en geen zin meer”. Ik dacht nog: “Wat een watje”. Want normaal geeft hij nooit op. Maar goed, om kwart voor zeven zou de rest van het team komen en dan zouden we samen afreizen naar Amsterdam.
Om zeven uur was het nog verdacht stil in de gym wat betreft mijn medelopers, maar zat ik wel aan een heerlijk bakje pleur te kijken naar de zaktraining. Uiteindelijk kwam men rond kwart over zeven aankakken en konden we eindelijk weg. Maar waar moesten we dan zijn? Wat bleek? Een soort van vreselijke parkeerplaats midden op het industrieterrein. “Hoe kan je hier nou leuk hardlopen?!” dacht ik nog, maar goed, Daphne zei dat het leuk was, dus dan zal het wel.
We stonden daar dus met -3 graden (!!!!!!) te wachten op Mirjam. Die blijkbaar helemaal niet van de tijd was, want rond kwart over acht was ze er nog niet. Gelukkig mochten we toen eindelijk gaan lopen. Het tempo was erg rustig, maar goed, het is koud en ik dacht: “Ach, loop ik eens niet achteraan mee te hijgen”. Want ik wist dat een aantal normaal veel sneller liepen. Na ongeveer 1,5 kilometer begon het gedoe. Dan had die weer kramp, dan had de ander weer ergens last van, dan moesten we even uitblazen. Ik probeerde me rustig te houden, want tja, iedereen heeft weleens een rot-run, toch?
We liepen langs een route waar je in de avond toch echt minimaal de wekelijkse groepsverkrachtingsclub zou verwachten, een naar spookhoekje!!! Gelukkig hadden we Abman bij ons, want anders had ik me een stuk minder veilig gevoeld. Toen kwam gelukkig de Arena in zicht. Geen eng achteraf gedoe meer, maar vol in het zicht, gelukkig.
Vervolgens liepen we om het Endemolgebouw heen. En opnieuw moest er even gewacht worden op de krampclub.. Ik keek naar binnen en zag dat er allerlei herinneringen van programma’s stonden: GTST, Puur Geluk, een of andere spelshow. Maar ging bij mij een belletje rinkelen? Nope, nope, nope, nog geen kattenbel!
Toen men eindelijk weer kon, liepen we de hoek om. We werden ingesloten door een stuk of twintig hardlopers met startnummers op hun buik. Ik denk: “Fuck, lopen we zo erg in de weg!!!!”, want er werd ook nog eens gefilmd! Dus ik zeg: “We moeten aan de kant!!!” Maar iedereen bleef doodleuk doorlopen!
Opeens stonden er borden met ‘Go Ruth!’, ‘Hup Ruth’ en ‘Je bent een Kanjer’ langs de weg, en ik wist echt nog steeds niet dat het om mij ging! Allerlei vreemde mensen die me aanmoedigden. En ik maar denken: “Ik herken niemand van de gym of zo”. Dat klopte ook, want ik rende de hoek om, daar stond aan de finishlijn Ruben Nicolai en samen renden we de studio in!
Holy shit!!!! Ineens stond er een berg camera’s op me gericht, was ik mijn hardloopclubje kwijt en zitten mijn ouders met Pieter, Kim en Jos in het publiek! Mensen gooiden bloemen en knuffels (’t hondje is er super blij mee, althans één ervan dan) en nog meer spanborden. En op het enorme scherm voor me: mijn blog.
Ruben begint me vragen te stellen en hopelijk zonder te veel te stotteren geef ik antwoord. (Waar moet ik naar toe kijken? Welke camera, naar Ruben?!) Dan vraagt hij welke run ik nog eens heel graag zou willen doen. Simpel, de Disney-halve Marathon. En ja hoor! Ik mag gaan! Ik krijg een volledig verzorgde reis naar Disneyland Parijs in september om daar de 5km, 10km en halve marathon te gaan rennen! Deze dame is going to run Disney!!!!!!
Ik wil graag alle mensen in het complot, de mensen van Puur Geluk en alle anderen die dit hebben mogelijk gemaakt bedanken! Jullie hebben geen idee wat het voor mij betekent dat ik naar Disneyland mag. Wat het betekent als er een lief berichtje op mijn tijdlijn verschijnt. Als jullie langs de weg staan en roepen: “Ga door, je bent er bijna!”. Ik zal misschien nooit de snelste, beste of dunste hardloper zijn, maar zeker wel de gelukkigste!