Dag lieve voetstapvolgers,
Met deze legendarische woorden begon een tijdperk. Een tijdperk van films, boeken in het Nederlands. Toen in het Engels en toen nog meer films en de boeken lezen tot ze slijtage-plekken, traan-vlekken en ezelsoren hadden. Harry Potter, lieve lieve Harry, uren was ik zoet met je. En net nu de gekte een (ietsie pietsie, heel klein) beetje gezakt was kwam je hardloopclub voorbij op Facebook. The Hogwarts Running Club. Dus moest en zou ik lid worden.
Tussen kerst en oud en nieuw is vaak echt zo'n half-dode week. Nog uitbuikend van de kerst zo weer oliebollen eten tot je meer dan één ons weegt. Maar, niet voor mij! Want eindelijk zijn mijn Harry Potter-medailles binnen. Drie stuks, die nu netjes liggen te wachten tot ik gefinisht ben. De runs zijn "virtueel", wat betekend dat je je inschrijft en ze in je eigen tijd, in je eigen omgeving rent en dan geniet van een geweldige medaille na afloop. Deze runs ga ik doen:
De 5km Fantastic Beast-run. De eerste van de drie, met een medaille in de vorm van een koffer. Die openklapt, waardoor hij nog net even hysterischer wordt.
De horcrux 7. Ten ere van de zeven gruzielementen ga ik zeven kilometer rennen. De medaille is het symbool van de Relieken van de Dood.
De Umbridge-run. Dertien kilometer lang, of zolang nodig is tot ik het begrijp. Een medaille ten grote van een theekopschoteltje. Een van haar legendarische kattenschoteltjes (die ook nog echt magisch is want de kat beweegt!!!!).
Kortom, 25 kilometer aan Harry-fun! Aangezien de week tussen kerst en oud en nieuw voor mij niet dood moet zijn, ben ik van plan om die kilometers dan te gaan klokken!
De bedoeling is om elke dag minimaal 4km te rennen zodat ik aan het einde van de week de 25 heb aangetikt en ze dus officieel in de kast mag hangen.
Tweede kerstdag, na al het vele eten de gym in. De eerste vier kilometer zijn geklokt. Ik krijg tegenwoordig endermologie-massages (lees de fysiotherapeut "from hell" helpt mij aan pijngrensverhoging) die het vocht uit mijn benen halen en me helpen vet te verbranden. Dit heeft tot gevolg dat mijn benen lichter zijn, maar dat voor het eerst mijn lijf het wint van mijn longen en ik dus volle bak sta uit te hijgen van snelheden die een stuk hoger liggen dan vroeger. Af en toe haal ik zelfs de 11 kilometer per uur.. Ook al is het dan maar voor één minuut.
Op donderdag verdwijnen we met een groepje de mist in om ook wat kilometers te klokken. Na een heerlijk rondje Amsterdam met een bijzonder einde (lees: "ik moet nog even mijn mond houden maar 18 januari horen jullie meer"), redelijk voldaan thuis op de bank!
Op Oudjaarsdag waren we al weer vroeg in Anna's hoeve voor de laatste hardlooptraining van 2016. Lekker die heuvels weer opgeknald, door de modder gebanjerd en de kuitjes aan het werk gezet.
De teller voor de runs staat inmiddels op 15, dus de laatste 10 ga ik in het nieuwe jaar klokken. Ik wens jullie een heel fijn 2017 en jullie horen weer snel van me!
Met deze legendarische woorden begon een tijdperk. Een tijdperk van films, boeken in het Nederlands. Toen in het Engels en toen nog meer films en de boeken lezen tot ze slijtage-plekken, traan-vlekken en ezelsoren hadden. Harry Potter, lieve lieve Harry, uren was ik zoet met je. En net nu de gekte een (ietsie pietsie, heel klein) beetje gezakt was kwam je hardloopclub voorbij op Facebook. The Hogwarts Running Club. Dus moest en zou ik lid worden.
Tussen kerst en oud en nieuw is vaak echt zo'n half-dode week. Nog uitbuikend van de kerst zo weer oliebollen eten tot je meer dan één ons weegt. Maar, niet voor mij! Want eindelijk zijn mijn Harry Potter-medailles binnen. Drie stuks, die nu netjes liggen te wachten tot ik gefinisht ben. De runs zijn "virtueel", wat betekend dat je je inschrijft en ze in je eigen tijd, in je eigen omgeving rent en dan geniet van een geweldige medaille na afloop. Deze runs ga ik doen:
De 5km Fantastic Beast-run. De eerste van de drie, met een medaille in de vorm van een koffer. Die openklapt, waardoor hij nog net even hysterischer wordt.
De horcrux 7. Ten ere van de zeven gruzielementen ga ik zeven kilometer rennen. De medaille is het symbool van de Relieken van de Dood.
De Umbridge-run. Dertien kilometer lang, of zolang nodig is tot ik het begrijp. Een medaille ten grote van een theekopschoteltje. Een van haar legendarische kattenschoteltjes (die ook nog echt magisch is want de kat beweegt!!!!).
Kortom, 25 kilometer aan Harry-fun! Aangezien de week tussen kerst en oud en nieuw voor mij niet dood moet zijn, ben ik van plan om die kilometers dan te gaan klokken!
De bedoeling is om elke dag minimaal 4km te rennen zodat ik aan het einde van de week de 25 heb aangetikt en ze dus officieel in de kast mag hangen.
Tweede kerstdag, na al het vele eten de gym in. De eerste vier kilometer zijn geklokt. Ik krijg tegenwoordig endermologie-massages (lees de fysiotherapeut "from hell" helpt mij aan pijngrensverhoging) die het vocht uit mijn benen halen en me helpen vet te verbranden. Dit heeft tot gevolg dat mijn benen lichter zijn, maar dat voor het eerst mijn lijf het wint van mijn longen en ik dus volle bak sta uit te hijgen van snelheden die een stuk hoger liggen dan vroeger. Af en toe haal ik zelfs de 11 kilometer per uur.. Ook al is het dan maar voor één minuut.
Op donderdag verdwijnen we met een groepje de mist in om ook wat kilometers te klokken. Na een heerlijk rondje Amsterdam met een bijzonder einde (lees: "ik moet nog even mijn mond houden maar 18 januari horen jullie meer"), redelijk voldaan thuis op de bank!
Op Oudjaarsdag waren we al weer vroeg in Anna's hoeve voor de laatste hardlooptraining van 2016. Lekker die heuvels weer opgeknald, door de modder gebanjerd en de kuitjes aan het werk gezet.
De teller voor de runs staat inmiddels op 15, dus de laatste 10 ga ik in het nieuwe jaar klokken. Ik wens jullie een heel fijn 2017 en jullie horen weer snel van me!